تحلیل چشم انداز نبکا در دشت نگار بردسیر

گیاهان در مناطق خشک و نیمه خشک با کاهش سرعت باد و تثبیت ماسه های روان، موجب شکل گیری ژئوسیستم نبکا می شوند که نقش مهمی را در بیابان زدایی و حفاظت از محیط زیست ایفا می کند. در نتیجه شناسایی گونه های گیاهی سازگار با شرایط محیطی در قالب تحلیل چشم انداز نبکا جهت تثبیت ماسه های روان از اهمیت بسزایی برخوردار است. لذا پژوهش حاضر سعی دارد با استفاده از مدل های topsis و ahp به ارزیابی مقایسه ای کارایی نبکاهای دشت نگار بردسیر در برابر رسوبات بادی بپردازد تا بتوان به شناختی مطلوب جهت انتخاب مناسب ترین گونۀ گیاهی برای تثبیت ماسه های روان دست یافت. در این راستا ابتدا مهم ترین مولفه های مورفومتری 241 نبکا از گونه های گیاهی گز، اسکنبیل و خارشتر که شامل ارتفاع، قطر قاعده، شیب و حجم نبکا، و قطر تاج پوشش و ارتفاع گیاه می باشد، به روش طولی نمونه برداری میدانی شد. سپس با استفاده از مدل های topsis و ahp مبادرت به ارزیابی مقایسه ای مولفه های ژئومورفومتری نبکا و اولویت بندی آن ها گردید. نتایج نشان داد که نبکای درختچۀ گز و اسکنبیل به ترتیب با وزن های 0/676 و 0/269 در مدل ahp و امتیازهای 1 و 0/5 در نزدیکی نسبت به راه حل ایدئال مثبت در مدل topsis دارای بالاترین ارجحیت در تثبیت ماسه های روان هستند. در مقابل نبکای گونه خارشتر با وزن 0/053 در مدل ahp و نزدیکی نسبی صفر به راه حل ایدئال مثبت در مدل topsis کمترین ارجحیت را دارد. به عبارت دیگر هر دو مدل، گونه های درختچۀ گز و اسکنبیل را به عنوان مناسب ترین و خارشتر را به عنوان گونۀ نامناسب معرفی می کند. لذا در مرحلۀ نخست توسعه ژئوسیستم نبکای گونۀ گز و سپس توسعۀ ژئوسیستم نبکای گونۀ اسنکبیل بهترین کارآیی را در تثبیت ماسه های روان دارند.