بررسی موفقیت طرح‌‌های کنترل کانون‌‌های ریزگرد با استفاده از ویژگی‌‌های ساختاری و عملکردی رویشگاه در حاشیۀ غربی دریاچۀ ارومیه

پدیدۀ ریزگرد به‌‌واسطۀ خشکسالی‌‌ها و مدیریت ناصحیح منابع آبی و استفادۀ خارج از توان اکولوژیک اراضی، یکی از چالش‌‌های محیط‌‌زیستی است. در حال حاضر نیز در سطح وسیعی از اراضی‌ ‌شور حاشیۀ دریاچۀ ارومیه، به‌‌‌واسطۀ پسروی دریاچه، ناشی از افت آب زیرزمینی و کاهش حجم ورودی آب، کانون‌‌های تولید ریزگرد‌، ایجاد شده است. در این خصوص با استقرار 24 ترانسکت در امتداد گرادیان شوری، ویژگی‌‌های ساختاری و عملکردی رویشگاه، بعد از گذشت پنج سال از عملیات اصلاحی، برای بررسی اثر فعالیت‌‌ها و یافتن موفق‌‌ترین محدودۀ احیاشده، طبق دستورالعمل lfa اندازه‌‌گیری شد. بیشترین مقدار شاخص سازمان‌یافتگی چشم‌‌انداز (0.32)، پایداری (44.40)، نفوذپذیری (24.90) و عناصر غذایی (11.80)، در فاصلۀ دورتر از کانون شوری مشاهده شد. کمترین مقدار شاخص‌‌های مذکور به‌‌ترتیب با 0.10، 20.70، 13.20 و 7.90، مرتبط با فاصلۀ نزدیک به کانون شوری می‌‌باشد. درمجموع، مقادیر شاخص‌‌ها در امتداد گرادیان شوریژ کمتر می‌‌شود. بنابراین موفقیت علمیات اصلاحی، با نزدیک شدن به کانون شوری کمتر می‌‌شود؛ به‌‌عبارتی، عملیات اصلاحی، انتظارات مورد نظر در ناحیۀ مجاور دریاچه را که با هدف افزایش پوشش گیاهی و کاهش فضای بین لکه‌‌ای بوده، برآورد نکرده است؛ ازاین‌رو قرق منطقه، استفاده از روش‌‌های دیگر کاهش سرعت باد و دستکاری کمتر سطح خاک توصیه می‌‌شود.