افزایش تولید گلیسرول در جلبک‌های dunaliella viridis و dunaliella salina بومی دریاچه ارومیه تحت تنش شوری

به‌منظور شناسایی گونه های جلبک جنس دونالیلا با قابلیت تولید بالای زی‌توده، کارتنوئید و گلیسرول، نمونه‌ها از دریاچه ارومیه جداسازی و خالص شده و با استفاده از نشانگر ملکولی its شناسایی شدند. دو گونه شناسایی شده درشوری بهینه کشت، و پس از رشد و تکثیر کافی در فاز لگاریتمی به شوری‌های 1/5، 2، 2/5، 3 و 3/5 مولار نمک nacl منتقل و طی 14 روز از لحاظ رشد، تولید رنگیزه مورد بررسی قرار گرفتند. محتوای کربوهیدرات‌ها و گلیسرول نیز 24 ساعت و 10 روز بعد از اعمال تیمارهای شوری اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد، شوری بهینه برای رشد و تکثیر dunaliella salina dsu1، 1/5 مولار و برای dunaliella viridis du3، 3 مولار است. شوری کمتر از 3 مولار در جلبک  d. viridisمنجر به تولید پالملا شد. جلبک d. salina  نسبت به d. viridis کارتنوئید بیشتری تولید کرد؛ خصوصاً وقتی در شوری 2/5 مولار کشت شد. همچنین رابطه مثبتی بین غلظت گلیسرول درون سلولی در جلبک d. salina و افزایش شوری در تمام غلظت‌ها مشاهده شد. بیشترین افزایش (2/5 برابر غلظت اولیه گلیسرول) در تیمار 3 مولار مشاهده شد. d. viridis فقط در شوری‌های بالا (3 و 3/5 مولار) افزایش شدید تا 5 برابر غلظت اولیه در محتوای گلیسرول درون سلولی رخ داد. 24 ساعت پس از اعمال شوری‌های مختلف، محتوای کربوهیدرات در d. viridis در تمام تیمارهای شوری نسبت به گونه رقیب d. salina بیشتر بود. محتوی کربوهیدرات 10 روز پس از تیمار، در هر دو گونه d. viridis وd. salina ، با افزایش شوری، کاهش یافت. به‌طور کلی گونهd. viridis جداسازی شده از دریاچه به‌دلیل سرعت تکثیر بالا و قابلیت انباشتن کارتنوئید و گلیسرول به مقدار قابل توجه در بازه زمانی 14روز گزینه مناسب‌تری نسبت بهd. salina است.

salinity induced high glycerol production in urmia lake dunaliella viridis and dunaliella salina

to determine species with a high yield of biomass, carotenoids, glycerol, and carbohydrates, two dunaliella species were isolated and genetically identified using its molecular marker from hypersaline lake urmia in northwest of iran. isolates were grown at optimal salinity then transferred to erlenmeyer flasks contained 1.5m to 3.5m nacl concentrations. after salinity treatment, cell growth and pigment changes were analyzed for the next two weeks. carbohydrate and glycerol content also were measured 24 h and 10 days later. the results showed that optimal salinity for d. salina dsu1 growth is 1.5 m nacl, whereas dunaliella viridis du3 produces the highest biomass yield at 3m nacl. suboptimal salt concentration leads to palmella formation in d. viridis. d. salina dsu1 produced a higher amount of carotenoids compared to d. viridis du3 especially when it was cultured at 2.5 m. moreover, a positive correlation was observed between d. salina intracellular glycerol amounts and elevated salinity, maximum increase (2.5 times) compared to the initial density was detected at 3 m nacl. in d. viridis du3 also up to 10 times increase in glycerol content was observed at high nacl concentrations (3 m and 3.5 m) compared to control. 24 hours following salinity treatment d. viridis showed higher carbohydrate content in all treatments, compared to d. salina. intracellular carbohydrate concentration decreased by salinity elevation in both d. salina dsu1 and d. viridis du3 ten days afterwards. in general, considering higher speed of reproduction and higher amount of carotenoids and glycerol accumulation, d. viridis isolated from urmia lake is better option than d. salina for bio-production of those valuable metabolites.