بررسی تاثیر پاتولوژی و مسمومیت غذایی ماهیان با مایکوتوکسین‌ها

رشد و توسعه صنعت آبزی پروری در دهه های اخیر منجر به توسعه صنعت تولید غذای آبزیان نیز شده است. در پرورش متراکم آبزیان، نیاز به پروتئین حیوانی با کیفیت بالا، لیپید و سایر مواد مغذی ضروری است. پودر ماهی به‌عنوان یک ماده مهم در تغذیه ماهی‌ها استفاده می‌شود که در آینده به مقدار کافی در دسترس نخواهد بود. افزایش فشار صیادی سبب کاهش ذخیره آبزیان دریایی شده است؛ بنابراین کاهش وابستگی آبزی‌پروری به منابع دریایی به‌منظور توسعه پایداری این صنعت در آینده امری ضروری محسوب می شود. بنابراین استفاده از منابع پروتئینی گیاهی مانند غلات و حبوبات در خوراک آبزیان می تواند در تحقق این هدف موثر باشد. اما مواد غذایی گیاهی می تواند بستر طبیعی و مناسبی را برای رشد قارچ ها فراهم کنند. محصولات زارعی ممکن است در زمان برداشت و یا در حین نگهداری در انبار به قارچ‌ها آلوده شوند. تحت شرایط نامساعد محیطی، در دمای بالای 27 درجه سانتی‌گراد و رطوبت بیش از 60 درصد و عدم تهویه مناسب، قارچ ها به‌سرعت رشد کرده و با تولید مایکوتوکسین می توانند سلامت آبزیان را به مخاطره بیاندازند. علاوه براین تجمع مایکوتوکسین ها در بافت خوراکی ماهیان می تواند برای سلامت مصرف کنندگان نیز خطرناک باشد. از این رو، شناخت انواع مختلف مایکوتوکسین ها و درک چگونگی انتقال آن از مواد غذایی به آبزیان پرورشی و در نهایت به مصرف کنندگان انسانی ضروری است. در حال حاضر، آفلاتوکسین ها، استریگماتوسیستین، اوکراتوکسین، تریکوتسن ها، زیرالنون و فومونیسین ها از مهمترین مایکوتوکسین های شناخته شده در غذای آبزیان است؛ که می تواند آسیب های پاتولوژیک زیادی از جمله کاهش عملکرد رشد، تغییر در شاخص های خون شناسی، آسیب های بافت شناسی، تغییر در پارامترهای بیوشیمیایی، استرس اکسیداتیو و آسیب های ژنتیکی به آبزیان وارد نماید. بنابراین در این مقاله تلاش شده تا ضمن معرفی هر کدام از این ترکیبات، تاثیرات آنها بر سلامت آبزیان را نشان داده شود.