تاثیر تغذیه ای جلبک پادینا (padina astraulis) بر بافت کبد و آبشش کپورمعمولی (cyprinus carpio) در مواجهه با نانو اکسید روی

تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیر پیش تیمار جلبک پادینا (padina astraulis) بر بافت آبشش و کبد ماهی کپور معمولی (cyprinus carpio) در مواجهه با نانو ذرات اکسید روی انجام گرفت. از این رو ابتدا تعداد 250 قطعه ماهی کپور معمولی با محدوده وزنی حدود 2/4±20 گرم در 4 تیمار و هر تیمار با 3 تکرار شامل غذای فاقد جلبک (تیمار 1، شاهد)، غذای حاوی درصدهای مختلف جلبک در جیره شامل 0/5 درصد جلبک (تیمار 2)، غذای حاوی 1 درصد جلبک (تیمار 3) و غذای حاوی 2 درصد جلبک (تیمار 4) توزیع و به مدت 42 روز به میزان 3 درصد وزن بدن مورد تغذیه قرار گرفتند، سپس بچه ماهیان در مجاورت 50 درصد غلظت کشنده نانو ذرات اکسید روی به مدت 14 روز قرار گرفتند. نتایج تغییرات بافت آبشش در تیمارهایی که تنها تحت تاثیر نانو روی بودند شامل هایپرپلازی راسی، هایپرپلازی پایه‌ای، کوتاه شدن تیغه‌های آبششی برآمدگی اپی‌تلیال، خمیدگی سلول‌های تیغه ثانویه، چسبندگی لاملایی به صورت شدید بود، که میزان این تغییرات و آثار هیستوپاتولوژیک آبشش در تیمارهای ترکیبی نانو روی و جلبک با افزایش میزان غلظت جلبک پادینا به طرز چشم گیری کاهش یافت. همچنین تیمار نانو روی منجر به بروز آسیب‌های بافتی از جمله آتروفی، تورم صفراوی، آماس سینوزوئید، خونریزی هموراژی، آب آوردگی، تغییر شکل ابری در کبد کپور ماهیان گردید، گرچه این عوارض (کبدی) در تیمارهای ترکیب نانوروی و جلبک نیز مشاهده شد، اما شدت آسیب‌ها با افزایش غلظت جلبک پادینا کاهش یافت. از این رو با توجه به نتایج فوق چنین می توان استنباط کرد که جلبک پادینا می تواند نقش موثری در کاهش عوارض بافتی (کبد و آبشش) ناشی از مواجهه با نانو ذرات روی داشته باشد.