سیستم‌های انرژی هوشمند، مسیری به سمت توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر

رشد جمعیت و نیاز کشور به حرکت در میسر توسعه، استفاده بهینه و بیشتری از انرژی را ایجاب می‌کند. در حال حاضر، سیستم‌های انرژی فعلی کشور با استفاده از سوخت‌های فسیلی به پاسخگویی به این نیاز می‌پردازند. محدود و پایان‌پذیربودن منابع سوخت‌های فسیلی، ایجاد انواع آلودگی‌های زیست‌محیطی، انتشار گازهای گلخانه‌ای و افزایش دمای کره زمین که از جمله معایب آشکار استفاده از انرژی‌های تجدیدناپذیر می‌باشد، ضرورت حرکت سریع‌تر به سمت استفاده از انرژی‌های تجدید پذیر را بیش از پیش مشخص می‌کند. عدم وجود مدل انرژی بهینه و کارآمد و نقص در ساختار سیستم‌های انرژی کشور، از مهمترین دلایلی است که سبب شده‌است تا با وجود آگاهی از مشکلات انرژی‌های تجدید ناپذیر و مضرات آن، همچنان ناگزیر به استفاده از این سبد انرژی باشیم. سیستم‌های انرژی هوشمند، با در نظر گرفتن هر سه سیستم اصلی انرژی (الکتریسیته، حرارت، انتقال) به صورت متصل به یکدیگر، سیستم انرژی را به عنوان یک کل مورد بررسی قرار می‌دهد تا ضمن تامین تقاضای آن، به ارائه راهکاری مناسب برای پاسخگویی به نیاز هر یک از بخش‌های زیر مجموعه خود، با بالاترین بازده فنی و اقتصادی، بپردازد. در همین راستا، در این مقاله، پس از بیان مبانی نظری سیستم‌های انرژی هوشمند و بررسی پیشینه شکل‌گیری و استفاده آن، به مشکل اصلی (عدم وجود تناسب میان افزایش جمعیت و افزایش مصرف انرژی در راستای دستیابی به توسعه پایدار) پرداخته شده‌است تا با بررسی روش‌های انجام کار، چگونگی دستیابی به مدل سیستم انرژی هوشمند، به‌منظور ایجاد مسیری هموار به سمت توسعه در بکارگیری انرژی‌های تجدیدپذیر معین شود.