بهبود دقت موقعیت‌ یابی در ‌یک سامانه واقعیت افزوده سیار

امروزه نیاز به اطلاع دقیق از موقعیت مکانی ابزارها، اشخاص و نهاد‌ها به طرز قابل توجهی افزایش ‌یافته است و کاربردهای بسیاری دارد که از آن جمله می‌توان به کاربرد آن در واقعیت افزوده اشاره کرد. فناوری واقعیت افزوده اطلاعات تکمیلی را به صحنة واقعی (مثل آنچه دوربین نمایش می‌دهد) اضافه می‌کند و نسبت اطلاعات به آنچه مشاهده می‌شود بر پایه سنجش موقعیت مکانی عناصر واقعی موجود در صحنه انجام می‌شود. هر چه سنجش موقعیت با دقت بیشتری انجام شود، کارایی واقعیت افزوده بیشتر می‌شود. الگوریتم‌های مختلفی برای ‌موقعیت‌یابی ابداع ‌شده‌اند که امروزه به صورت ابزار عمومی در دسترس کاربران هستند مانند سامانه موقعیت‌یاب جغرافیایی (جی‌پی‌اس)، پیمایش خودکار، شبکه سلولی تلفن همراه و یا ارتباطات بی‌سیم مانند وای‌فای. دقت الگوریتم‌‌های موقعیت‌یابی بسیار به شرایط محیط مورد استفاده، وابسته است. هیچ کدام از این الگوریتم‌‌ها نمی‌توانند در همه جا و با شرایط محیطی متفاوت دقت بالایی را داشته باشند. در ‌این مقاله روشی ترکیبی جهت سنجش دقیق‌تر موقعیت مکانی ارائه شده است.‌ این روش با توجه به میزان خطای هر کدام از ‌موقعیت‌یاب‌ها و شرایط استفاده، ضرایبی را به آنها اختصاص می‌دهد و با گرفتن میانگین وزن‌دار آنها، موقعیت نهایی را به صورت طول و عرض جغرافیایی اعلام می‌کند. برای سنجش اعتبار ‌این الگوریتم ترکیبی از دو ‌موقعیت‌یاب جغرافیایی و پیمایش خودکار تلفن همراه استفاده شده است. پیمایش خودکار الگوریتمی است ‌که از حسگر‌های تلفن همراه برای ‌موقعیت‌یابی شخص پیاده استفاده می‌کند و برای انواع سبک‌های حرکتی (سرعت تند، سرعت کند، قدم‌های کوتاه، قدم‌های بلند و ترکیبی از تمام‌این حرکات) آزمایش شده است. برای سنجش اعتبار الگوریتم‌ ترکیبی تعداد 300 آزمایش در مسافت‌های متفاوت و در شرایط مختلف انجام شده است. نتایج ‌این آزمایش‌ها نشان می‌دهد که الگوریتم پیشنهادی نسبت به استفاده تکی از الگوریتم‌‌های موقعیت‌یابی (در این آزمایش‌ها موقعیت‌یاب جغرافیایی و پیمایش خودکار) نتایج با دقت بیشتری داشته و به عنوان نمونه توانسته است درصد خطای الگوریتم‌ موقعیت‌یاب جغرافیایی را در شرایط محیطیِ نامناسب، کاهش دهد.