ارائه الگوی منطقه‌بندی شهری بهینه در ایران (نمونه موردی: شهر رشت)

تعدد سازمان‌های موجود در کنار نوع سیستم اداری کشور باعث شده است تا اداره‌ شهرها در ایران از سوی نهاد واحدی صورت نگیرد. از طرفی هریک از این سازمان‌ها برای تسهیل عملکردی و خدمات‌رسانی و همچنین پوشش کامل محدوده‌ تحت مدیریت خود، با استفاده از دستورالعمل‌های سازمان بالادست خود اقدام به منطقه‌بندی اداری می‌کنند که تعدد قوانین موجود در این زمینه و بی‌توجهی به مقوله‌ مدیریت یکپارچه‌ شهری، هم‌پوشانی مناطق اداری را در شهرهای بزرگ سبب شده است. پژوهش حاضر به‌منظور بررسی وضعیت منطقه‌بندی شهری و ارائه‌ الگوی بهینه منطقه‌بندی در راستای مدیریت یکپارچه شهری ایران در شهر رشت صورت گرفته است. روش انجام این پژوهش، توصیفی تحلیلی بوده که با استفاده از روش‌های آماری و زمین آماری اجرا شده است. نتایج بررسی وضع موجود مناطق اداری تحت نظارت پنج سازمان برق، گاز، آب و فاضلاب، مخابرات و شهرداری، نشان از منطقه‌بندی تصادفی و ناهمگن آن‌ها دارد که آزمون اسپیرمن وجود رابطه‌ مستقیم بین وسعت مناطق موجود- تعداد تداخل آن‌ها و نیز مساحت هم‌پوشان مناطق اداری- فاصله از مرکز شهر را تایید می‌کند.  همچنین مشخص شد، شاخص‌های مورد استفاده‌ سازمان‌ها، مناسب منطقه‌بندی نیستند؛ درحالی‌که شاخص پیشنهادی تراکم جمعیت از ضریب خودهم‌بستگی قابل‌قبولی در مناطق بهینه‌ پیشنهادی برخوردار است، مناطق ارائه‌شده از نظر شکل هندسی و جمعیت تحت پوشش متوازن‌تر و همگن‌تر هستند. همچنین سنجش میزان تداخل مناطق اداری پیشنهادی نشان از وجود 9 محدوده‌ هم‌پوشان بدون تلاقی مرز بین مناطق پیشنهادی است که هشت مورد از محدوده‌های فوق، بر مناطق پیشنهادی شرکت مخابرات منطبق هستند.