تحلیل رابطۀ پیاده ‌مداری شهری و سلامت عمومی جوانان با تاکید بر ابعاد کالبدی- فضایی (مطالعۀ موردی: مناطق سه‌گانۀ شهر قزوین)

امروزه سلامت یکی از شاخص‌های اصلی توسعه‌یافتگی جوامع به‌حساب می‌آید. شهرهای کنونی ایران نسبت به گذشته پیاده‌مداری کمتری دارند و این به‌ویژه در مناطق شهری جدید، بر بسیاری از ابعاد زندگی شهرنشینان حتی جوانان تاثیر منفی گذاشته است. هدف این پژوهش بررسی ارتباط پیاده‌مداری مناطق شهری بر سلامتی قشر جوان است. روش تحقیق به‌لحاظ ماهیت، آمیخته است. سلامت عمومی شامل چهار حوزۀ جسمی، اضطراب و اختلال خواب، کنش اجتماعی و افسردگی می‌شود. برای سنجش سلامت عمومی ساکنان، از پرسشنامۀ جی اچ کیو استفاده شد. روش نمونه‌گیری تصادفی هدفمند بود و پرسشنامه بین جوانان توزیع شد. از سوی دیگر، به‌لحاظ کالبدی-فضایی، دو مولفۀ اصلی کاربری زمین و شبکۀ ارتباطی برای سنجش پیاده‌مداری در این پژوهش درنظر گرفته شدند که به روش میدانی مورد سنجش قرار گرفتند. مهم‌ترین یافته‌های پژوهش بیانگر آن است که با توجه به رتبه‌های مناطق در زمینۀ پیاده‌مداری و سلامت عمومی، مشاهده می‌شود که این یک ارتباط کاملاً مستقیم نیست و متغیرهای پنهانی در این میان وجود دارد و در هر چهار مقیاس سلامت عمومی، این رابطه تفاوت دارد. پیاده‌مداری مناطق شهری بیش از اینکه بر سلامت جسمی جوانان تاثیرگذار باشد، بر سلامت روان آن‌ها اثرگذار است؛ به‌طوری‌که مناطقی که دارای بیشترین حد پیاده‌مداری هستند، جوانان آن‌ها در بالاترین درجۀ سلامت روان‌تنی هستند. با وجود این، ارتباط مستقیمی بین پیاده‌مداری کالبدی-فضایی مناطق شهری و سلامت عمومی وجود ندارد.