الگویابی حکمروایی شایسته شهری در ابعاد فضایی- سیاسی کلان‌شهر تهران

رشد شهرنشینی در تهران یک پدیده سیاسی- فضایی است که می‌بایست با توجه به هدف برای ارائه الگوی مناسب حکمروایی شایسته شهری در بعد فضایی- سیاسی شهر، الگویی مناسب در نظر گرفته شود. با توجه به شاخصه‌های حکمروایی شایسته شهری، عدالت و مشارکت می‌تواند به‌عنوان عواملی بنیادین در جهت پیشرفت و عدالت فضای شهری حرکت نماید. روش پژوهش جهت پاسخ به پرسش اصلی تحقیق، روش آمیخته (کمی– کیفی) می‌باشد. جمع‌آوری اطلاعات با استفاده از روش ترکیبی (کتابخانه‌ای و میدانی) انجام می‌پذیرد. برای تحلیل داده‌های پژوهش از نرم‌افزار spss استفاده خواهد شد. همچنین برای الگویابی حکمروایی شهری از پرسشنامه که توسط متخصصان حوزه شهری تکمیل‌شده است، بهره گرفته شد. این داده‌ها با استفاده از طیف لیکرت ارزش‌گذاری و درنهایت؛ با استفاده از آزمون‌های آماری t تک نمونه‌ای و روش تحلیل عاملی انجام گرفت. نتایج گویای آن است که از میان شاخص‌ها، عدالت، برابری و مشارکت در شهر تهران نسبت به سایر شاخص‌ها وضعیت بهتری را نشان می‌دهد و شاخص‌های شفافیت، قانون محوری و پاسخگویی از دید متخصصان کمتر از حد متوسط ارزیابی ‌شده‌اند. ازاین‌جهت دارای وضعیت خوبی نمی‌باشند. درنهایت الگوی حکمروایی شایسته شهری می‌تواند نظریه‌ای جدید در پاسخگویی به انتظارات و مسئولیت‌های جدید باشد و یک سند مدیریتی مناسب برای مسئولان باشد که به کمک آن بتوانند به توسعه پایدار شهری دست یابند.

patterning a decent urban governance model in the spatial-political dimensions of the tehran metropolis

the growth of tehran’s urbanization is a political-spatial phenomenon, which should be considered a suitable model considering the goal of providing a suitable model of urban cooperation in the spatial-political dimension of the city. according to the indicators of good urban governance, justice and participation can move as fundamental factors in the direction of the progress and justice of the urban space. the research method to answer the main question is a mixed method (quantitative-qualitative). data was collected using a combined method (library and field), and spss software was exploited to analyze the research data. also, a questionnaire completed by experts in the urban area was used to find a pattern of urban governance. these data were evaluated using the likert scale, and eventually, one-sample t-tests and factor analysis methods were exerted. the results show that among the indicators, justice, equality, and participation in tehran are better than other indicators. the indicators of transparency, law-oriented, and accountability are evaluated below the average level from the experts’ point of view. therefore, they need to be in better condition. finally, the model of good urban governance can be a new theory in responding to new expectations and responsibilities and a suitable management document for the authorities, with the help of which they can achieve sustainable urban development.