بررسی نقش رویکردهای یادگیری در رابطه بین سبک دلبستگی به والدین و پیشرفت تحصیلی

هدف: هدف از اجرای این پژوهش بررسی نقش رویکردهای یادگیری در رابطه بین سبک دلبستگی به والدین و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش‌‌آموزان پسر دبیرستانی شهرستان ری بود که به این منظور تعداد 200 نفر از دانش آموزان به روش  نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه های دلبستگی والدین و همسالان آرمسدن و گرینبرگ (1987)، رویکردها و مهارت های مطالعه انتویستل و تیت (1997) و معدل دانش آموزان دبیرستانی به‌عنوان شاخص پیشرفت تحصیلی بود. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی، همچنین انجام تحلیل مسیر و مدل‌سازی با نرم افزار amos نسخه 21، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج حاکی از برازش خوب مدل بود. یافته ها نشان داد که رویکردهای عمیق و راهبردی می تواند به طرز معناداری پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را پیش بینی نماید، رویکرد راهبردی توانست نقش میانجی گری کامل را در رابطه بین سبک دلبستگی و پیشرفت تحصیلی ایفا کند، اما رویکرد یادگیری سطحی نتوانست پیشرفت تحصیلی را پیش بینی و نقش معناداری را در مدل پژوهش داشته باشد. نتیجه‌گیری: براساس یافته های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت، معلمان و طراحان نظام آموزشی می بایست سیستم آموزشی را طوری ترتیب دهند که به جای ادراک سطحی دانش آموزان بر درک عمقی مطالب درسی تاکید داشته باشند. به عبارت دیگر، آموزش و استفاده از رویکردهای عمقی و راهبردی یادگیری توسط معلمان و دانش آموزان می تواند نقش موثری در پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان داشته باشد.