اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر خودتنظیمی و رفتارهای سلامت دانشجویان اهمال‌کار

هدف: اهمال‌کاری نوعی نقص خودتنظیمی است که می‌تواند مشکلات سلامتی عمده‌ای برای افراد ایجاد کند. شواهد پژوهشی نشان می‌دهد که در افراد اهمال‌کار، خودکارآمدی پایینی دیده می‌شود. لذا هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر خودتنظیمی و رفتارهای سلامت دانشجویان بود. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون بود. 36 دانشجوی اهمال‌کار با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و با استفاده از مقیاس اهمال‌کاری تحصیلی، غربالگری و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارش و در نهایت داده‌های 20 نفر تحلیل شد. دو گروه در ابتدا و انتهای پژوهش به پرسشنامه خودتنظیمی و پرسشنامه سبک زندگی ارتقاءدهنده سلامت پاسخ دادند. گروه آزمایش طی 8 جلسه، هر هفته یک جلسه، تحت آموزش خودکارآمدی قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان‌داد که آموزش خودکارآمدی بر افزایش خودتنظیمی اثر معناداری نداشت (0.05p). همچنین نتایج حاصل نشان‌داد که آموزش خودکارآمدی بر افزایش رفتارهای سلامت دانشجویان اهمال‌کار اثر داشت. از میان انواع رفتارهای سلامت، آموزش خودکارآمدی بر افزایش مسئولیت‌پذیری در برابر سلامت و مدیریت استرس اثربخش بود (0.05>p).  نتیجه‌گیری: به ‌نظر می‌رسد با استفاده از آموزش خودکارآمدی بتوان بر شروع فرایند خودتنظیمی و اجری برنامه‌ها و همچنین بر ارتقای رفتارهای سلامت دانشجویان اهمال‌کار تاثیر گذاشت.

The Effectiveness of SelfEfficacy Training on SelfRegulation and Health Behaviors of Procrastinator students

Purpose: Procrastination is a form of selfregulatory failure that can cause major health problems for people. Research evidence suggests in Procrastinator people have seen lower selfefficacy. Therefore, the purpose of this study was to determine the effectiveness of selfefficacy training on selfregulation and the health behaviors of procrastination students. Method: The present study is a quasiexperimental with a pretestposttest design. The number of 36 Procrastinator students with cluster sampling and using the Measure of Academic Procrastination, screening and randomly divided into two experimental and control groups and finally the data of 20 people were analyzed. The two groups at the beginning and the end of the research responded to the SelfRegulation Questionnaire and Healthpromoting lifestyle profile. The experimental group received selfefficacy training for eight sessions, one session each week. Findings: The results of the analysis of covariance showed that selfefficacy training had no significant effect on increasing selfregulation (P>0.05). But it was effective in increasing receiving and implementing in the selfregulation process (P<0.05). The results also showed that selfefficacy training affected increasing the health behaviors of procrastinator students. selfefficacy training was effective in increasing health responsibility and stress management (P<0.05). Conclusion: It seems that by using Selfefficacy training, it is possible to influence the onset of the selfregulation process and implementing plans and also impacted on promoting the health behaviors of Procrastinator students.