مقایسه تاثیر آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله بر تحمل پریشانی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله بر تحمل پریشانی در دانشجویان انجام شد. روش: روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمونپس‌آزمونپیگیری با گروه گواه نابرابر بود. نمونه پژوهش شامل 71 نفر (گروه آزمایش شایستگی هیجانی 24 نفر، گروه آزمایشی حل مسئله 20 نفر و گروه گواه 27 نفر) از بین دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بود که با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای و به‌صورت تصادفی (قرعه‌کشی) انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گیری، پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) بود. برای گروه‌های آزمایشی، آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله طی 10 جلسه و به‌مدت یک ماه آموزش داده شد، در این مدت آزمودنی‌های گروه گواه هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکردند. یافته‌ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازه‌گیری‌های مکرر، نشان داد آموزش شایستگی هیجانی سبب افزایش تحمل پریشانی در دانشجویان می‌شود. آموزش حل مسئله نیز سبب افزایش تحمل پریشانی در دانشجویان می‌شود. هم‌چنین، یافته‌ها نشان داد بین تاثیر دو گروه شایستگی هیجانی و حل مسئله بر تحمل پریشانی دانشجویان تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه‌گیری: این نتایج می‌تواند پشتوانه‌ای برای به‌کارگیری شایستگی هیجانی و حل مسئله برای افزایش تحمل پریشانی در دانشجویان باشد.

The Compare to Effect of Emotional Competence and Problem Solving Training on Distress Tolerance among Students from Farhangian University

Purpose: Present study was perform to compare the effect of emotional competence and problem solvingtraining on distress tolerance, among students. Method: Study method was quasiexperimental with pretest, post test and followup design with unequal control group. Study subjects were 71 students (24 students: experimental group of emotional competence, 20 students: experimental group of problem solving, 27 students: control group) among students from Farhangian university of Mazandaran who were selected by multi stage randomized cluster sampling and randomized method. Measurement tools were Simons and Gaher distress tolerance scale (2005). Emotional competence and problem solving training for 10 sessions during 1 month was provided for experimental groups. During this period subjects of control group did not received any intervention. Results: The Results of variance analysis test of frequent measurements showed that emotional competence training will increase distress tolerance among students. Problem solving training will also increase distress tolerance among students. Also, according to results, there is not significant difference between effectiveness of two groups of emotional competence and problem solving on distress tolerance among students. Conclusion: These results can be the basis for using emotional competence and problemsolving to increase student distress tolerance.