تاثیر خودگویی بر خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی

هدف: خودگویی نقش مهمی را در رابطه‌ی بین حوادث و هیجانات بازی می‌کند. خودگویی به‌عنوان گفتگویی درونی تعریف می‌شود که ممکن است با صدای بلند و یا آهسته و بی‌صدا صورت گیرد و از طریق آن، فرد افکار و احساسات خود را تفسیر کرده، ارزیابی‌ها و اعتقادات خود را تغییر می‌دهد، به خود آموزش می‌دهد یا خود را تقویت می‌کند. هدف پژوهش، تعیین تاثیر خودگویی بر خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی دانش‌آموزان پسر پیش‌دانشگاهی بود. روش: جامعه‌ی آماری شامل کلیه دانش‌آموزان پیش‌دانشگاهی است که در سال تحصیلی 13951394 در شهر مهاباد مشغول به تحصیل می‌باشند. به کمک روش نمونه‌گیری داوطلبانه، 45 نفر داوطلب شرکت در پژوهش شدند و از طریق جایگزینی تصادفی، 22 نفر به‌عنوان گروه آزمایش و 23 نفر به‌عنوان گروه کنترل تعیین شدند. طرح با گروه کنترل نابرابر بود. قبل از اجرای آموزش پیش‌آزمون به عمل آمد و دانش‌آموزان گروه آزمایش به‌مدت 10 جلسه آموزش خودگویی دریافت کردند؛ در پایان آموزش، پس‌آزمون به عمل آمد. ابزارهای اندازه‌گیری عبارت بودند از پرسشنامه‌ی انگیزش تحصیلی هارتر و آزمون خودکارآمدی عمومی شرر. یافته‌ها: داده‌ها به کمک کوواریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شد. نتایج نشان داد که خودگویی  بر افزایش خودکارآمدی (01/0)، انگیزش بیرونی (05/0) و انگیزش درونی (01/0) دانش‌آموزان به‌طور معناداری موثر بوده است. نتیجه‌‌گیری: با توجه به یافته‌ها می‌توان گفت برای افزایش خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی، می‌توان از خودگویی مثبت استفاده کرد.کلیدواژگان: خودکارآمدی ، انگیزش تحصیلی، انگیزش درونی، انگیزش بیرونی