رابطه ساختاری خودکارآمدی تحصیلی و باورهای معرفت‌شناختی با عملکرد تحصیلی دانش‏ آموزان: نقش میانجی مهارت‌های مطالعه

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ساختاری خودکارآمدی تحصیلی و باورهای معرفت‌شناختی با عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان با نقش میانجی مهارت‌های مطالعه انجام‌ گرفت. روش: روش اجرای این پژوهش توصیفی (غیرآزمایشی) و طرح پژوهش، همبستگی و از نوع معادلات ‌ساختاری بود. کلیه دانش‌آموزان دوره متوسطه ‌اول شهر ارومیه در سال تحصیلی 9594 جامعه آماری این پژوهش را تشکیل می‌دادند. روش نمونه‌گیری، تصادفی ‌خوشه‌ای چندمرحله‌ای بود و برای تعیین حجم ‌نمونه، برای هر زیرمتغیر 20 نمونه در نظر گرفته ‌‌شد و در کل 350 نفر به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات از مقیاس‌ خودکارآمدی ‌‌تحصیلی ‌پاتریک، هیکس و رایان (1997)، مقیاس باورهای ‌معرفت‌شناختی شومر (1991)، مقیاس مهارت‌های ‌مطالعه‌ کانگاس (2009) و برای سنجش عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان از میانگین نمرات دانش‌آموزان در نیمسال اول سال تحصیلی 9594 استفاده ‌شد. در مطالعه حاضر، به‌منظور آزمون روابط ساختاری بین خودکارآمدی تحصیلی، باورهای معرفت‌شناختی، مهارت‌های مطالعه و عملکرد تحصیلی از روش آماری مدل‌یابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که خودکارآمدی تحصیلی، باورهای معرفت‌شناختی و مهارت‌های مطالعه تاثیر مستقیم بر عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان می‌گذارند و خودکارآمدی تحصیلی با واسطه مهارت‌های مطالعه، تاثیر غیرمستقیم بر عملکرد تحصیلی دانش‌‌آموزان می‌گذارند. همچنین در این پژوهش تاثیر غیرمستقیم باورهای معرفت‌شناختی بر عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان تآیید نشد.    نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر از نقش میانجی مهارت‌های مطالعه در رابطه ساختاری خودکارآمدی تحصیلی و باورهای معرفت‌شناختی با عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان حمایت می‌کند.