بررسی رابطه بین سبک‌های حل مساله و اهمال‌کاری تحصیلی دانش‌آموزان دبیرستانی: نقش میانجی خودکارآمدی تحصیلی

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین سبک های حل مساله و اهمال کاری تحصیلی با میانجی‌گری خودکارآمدی تحصیلی در دانش‌آموزان دوره متوسطه صورت پذیرفت. روش: روش این پژوهش توصیفی – همبستگی با استفاده از تحلیل مسیر در مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. شرکت‌کنندگان در پژوهش 334 نفر (171 دختر و 163 پسر) دانش آموز دبیرستانی شهرستان زابل بودند که بر اساس روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند. به‌منظور بررسی متغیرهای پژوهش، هر یک از شرکت‌کنندگان، پرسش نامه های سبک های حل مساله (کسیدی و لانگ، 2006)، خودکارآمدی تحصیلی (مورگان و جینکز، 1999) و پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی (سولومون و راث بلوم، 1984) را تکمیل نمودند. یافته‌ها: نتایج تحلیل مسیر نشان داد که خودکارآمدی تحصیلی بین سبک های درماندگی، خلاقیت و اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان، نقش میانجی را ایفا می کند. همچنین، سبک های گرایش به حل مساله و اعتماد به حل مساله به‌صورت غیرمستقیم و از طریق خودکارآمدی تحصیلی، اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. نتیجه‌گیری: معانی ضمنی یافته های پژوهش حاضر این است که از طریق شناسایی سبک های حل مساله دانش‌آموزان می توان در راستای بهبود و افزایش خودکارآمدی آنها اقدام کرد که نتیجه آن کاهش اهمال کاری دانش آموزان خواهد بود.