اجرای علنی مجازاتها‌ از دیدگاه فقه مقارن و تاثیر مقتضیات زمان

اکثر فقهای مذاهب اسلامی به صورت گذرا و با نهایت اختصار، اعلام حاکم و حضور مردم در اجرای کیفر را، به نحو وجوب یا استحباب مطلوب دانسته و به آیه دو سوره نور، روایات و بازدارندگی این عمل از ارتکاب جرایم، استدلال نموده‌اند. آیه دو سوره نور با دو قید «طایفه» و «مومنین» اخصّ از مدعای موافقان است و روایات نیز هریک دارای قرینه‌ای می‌باشند که نمی‌توان از آنها چنین مطلوبیتی را استفاده نمود و بازدارندگی دیدن صحنه مجازات در کاهش جرایم نیز ثابت نشده است. پس از رسیدن به حکم اولی موضوع، بررسی آثار و پیامدهای این عمل در دنیای امروز نیز ضروری است که می‌تواند حتی در فرض قبول مطلوبیت ادعایی در شرع، براساس مصالح، مانع آن گردد. این مقاله با بازخوانی ادله در فقه مذاهب اسلامی به بررسی دقیق این موضوع پرداخته و با توجه به آثار و پیامدهای اجتماعی و سیاسی اجرای علنی مجازات‌ و مقتضیات زمان، در صدد است به حکم اولی و ثانوی این مسیله دست یابد.