بازپژوهی فقهی حدود اختیارات زوج در طلاق

زوج در تصمیم به گسست پیمان زناشویی ولایت دارد، بدان معنا که هر زمان اراده کند می ‌تواند همسر خود را طلاق دهد، بدون آنکه لازم باشد برای توجیه تصمیم خویش دلیل و عذر آورد. باور به مطلق بودن حق طلاق مرد از معدود نظراتی است که در گستره آراء فقهی با آن مخالفت جدی نشده است. در گزاره ‌های فقهی امامیه ضمن تاکید بر حق مطلق زوج در طلاق، تلاش شده است تنها به عنوان دستوری اخلاقی و غیرالزام ‌آور، از طلاقهای بی ‌دلیل پرهیز داده شود. بالعکس در گفتمان فقهی اهل ‌سنت با طرح دلایل متعدد، بر لزوم تعریف مقید و محدود از حق طلاق و سخت ‌گیری در اعمال آن تاکید شده است. با وجود این، آراء فقهی ایشان در نتیجه به آراء فقهی امامیه نزدیک شده و در عمل نتوانسته ‌اند به این مهم ملتزم گردند که زوج برای طرح دعوی طلاق مکلف به توجیه خواسته خویش است. این پژوهش مکتوبات فقهی پیرامون اصل حق طلاق را در منابع فقهی امامیه و اهل ‌سنت، مطالعه نموده است تا از رهگذر تحلیل آنها بتوان فرضیه منتخب را تقویت کرد. بر اساس یافته ‌های این تحقیق حق طلاق زوج متوقف بر وجود و اثبات عذر موجهی است که بقای زندگی مشترک را برای او دشوار کرده است. بنابراین زوج نمی‌تواند بی‌دلیل همسر خود را طلاق دهد، مگر آنکه بتواند رضای او را در طلاق جلب کند و بدین ترتیب دعوی طلاق خود را تصحیح کند.