چارچوبی انتقادی برای سیاست‌پژوهشی مسیله حجاب در جمهوری اسلامی ایران؛ منطبق بر نظریه و الگوی عرفی‌شدن جامعه ایران

مسیله اصلی مقاله حاضر، کارکرد‌ها و کژ کارکرد‌های پی‌گیری یکی از ضرورت‌های حکومت دینی است که از پیچیده‌ترین مسایل فرهنگی جهان معاصر - یعنی تمایز جنسیتی و بحران جنسی و هویت‌یابی بدن - بی‌بهره نیست. رویکرد نگارنده در این جامعه شناسی حجاب، به‌کارگیری چارچوب نظری عرفی شدن بوده که خود باب مستوفایی از مباحث موافق و مخالف است، لیکن با پذیرش این اصل که حکومت اسلامی نمی‌تواند نسبت به احکام الاهی بی‌تفاوت باشد، در پنج محور به کژ کارکردها و پیامد‌های محتمل و عملی اجرا و تحقق چنین امری پرداخته شده تا توجه سیاست‌گذاران و مجریان فرهنگی اجتماعی را بار دیگر به معادلات پیچیده دین و فرهنگ جلب کرده باشد و البته، فرایند‌های پیش‌گیرانه، بازاندیشانه و حفاظتی را به مجموع راهبردهای ارتقا و بهسازی حجاب و آراستگی بیفزاید. روش پژوهش، تحلیلی و توصیفی است و از اسناد، اخبار و مشاهدات میدانی و سیاستی، در کنار منابع اولیه بهره برده شده است. در ضمن، این مقاله دربردارنده طبقه بندی توصیفی‌ای از راهبردها و تحلیلی محیطی از رویارویی نظام با مسیله بدحجابی می‌باشد.