کاربرد روش ناهمسانگردی قابلیت پذیرفتاری مغناطیسی (Ams) جهت ارزیابی درجه و نوع دگرسانی در توده‌ گرانیتوئیدی چالو (جنوب دامغان)

توده گرانیتوئیدی چالو، در جنوب شرق شهرستان دامغان و در شمالی ترین بخش پهنه ساختاری ایران مرکزی واقع شده است. تزریق این توده نفوذی به درون سنگ های آتش‌فشانی و آتش‌فشانی رسوبی و سیال های گرمابی حاصل از آن‌ها، باعث ایجاد فرایندهای دگرسانی و کانه‌زایی شده است. در مجموع دو فاز دگرسانی پروپیلیتی و آرژیلیکی در این توده قابل شناسایی است. قابلیت پذیرفتاری مغناطیسی (km) در نمونه‌های سالم و انواع دگرسان شده توده‌ گرانیتوئیدی چالو با استفاده از روش فابریک مغناطیسی اندازه گیری شده است. پذیرفتاری مغناطیسی میانگین اندازه گیری شده برای مونزودیوریت ها و کوارتز دیوریت های سالم، به ترتیب siµ3410 ± 28872 siµ3916 ±21487 است. گردش سیالات گرمابی از میان توده نفوذی باعث ایجاد تغییرات مهم کانی شناسی شده و خواص مغناطیسی اصلی توده را تغییر داده است؛ به گونه ای که میانگین پذیرفتاری مغناطیسی (km) در نمونه های دارای دگرسانی پروپیلیتی و آرژیلیتی در دو واحد سنگی سازنده این توده به ترتیب siµ988 ± 25117 و siµ 1577 ± 6262 کاهش یافته است. ماهیت انواع کانی‌های کدر موجود در این توده‌ نفوذی نیز بر اساس منحنی های ترمومغناطیسی (تغییرات پذیرفتاری مغناطیسی با دما) تعیین شده است. این یافته ها نشان می دهند که چگونه میزان بزرگای پذیرفتاری مغناطیسی، همگام با پیشرفت مراحل مختلف دگرسانی گرمابی به علت حذف یا کاهش در اندازه منیتیت و یا تبدیل آن به کانی‌های مغناطیسی دیگر نظیر هماتیت (فرومغناطیس) و یا پیریت (پارامغناطیس) کاهش می‌یابد؛ بنابراین به نظر می رسد روش ناهمسانگردی قابلیت پذیرفتاری مغناطیسی (ams) علاوه بر آشکارسازی الگوی درونی توده‌های نفوذی و پی بردن به ساز و کار جای گیری آن‌ها می‌تواند موجب به کمیت در آوردن شدت و نوع دگرسانی های مختلف در داخل آن‌ها شده و الگوی مناسبی برای اکتشاف و شناسایی مسیر سیالات گرمابی شود.