تاثیر مدت زمان نگهداری بذر سویا بر پراکسیداسیون چربی‌ها، قندهای محلول، پروتئین، هدایت الکتریکی، خصوصیات کیفی و ظهور گیاهچه

به منظور بررسی تغییرات کیفی بذر سویا در طی زوال بذر، پژوهشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی(آزمایشگاه) و بلوک های کامل تصادفی(مزرعه) انجام شد. تیمارها شامل دو رقم سویا ویلیامز و l17 و سه مدت زمان انبارداری 6، 18 و 30 ماه بود. صفات مورد بررسی درصد گیاهچه عادی، سرعت جوانه زنی، هدایت الکتریکی، میزان قندهای محلول، پروتئین، مالون دی آلدئید، درصد ظهور اولیه و نهایی گیاهچه و سرعت ظهور جوانه زنی بود. نتایج نشان داد با افزایش مدت انبارداری از کیفیت بذر کاسته شد و کاهش کیفیت بذر در طی انبارداری سبب کاهش درصد ظهور گیاهچه در مزرعه گردید. کاهش در کیفیت بذر در دوره سوم نسبت به دوره دوم انبارداری به مراتب بیشتر بود، همچنین رقم ویلیامز نسبت به l17 قابلیت انبارمانی بالاتری داشت. تعداد گیاهچه های عادی پس از 18 و 30 ماه نسبت به 6 ماه انبارداری برای رقم ویلیامز، 5 و 17.8 درصد و برای رقم l17، 12.9 و 25.8 درصد کاهش یافت. نتایج نشان داد که کیفیت بذر با میزان قندهای محلول و پروتئین بذر رابطه مستقیم و با نشت مواد سلولی و میزان مالون دی آلدئید رابطه معکوسی دارد. درصد پروتئین کل از 36.5% پس از 6 ماه انبارداری به ترتیب به 33.5 و 31.3% پس از 18 و 30 ماه انبارداری کاهش یافت. نتایج نشان دادند سرعت زوال بذر پس از 30 ماه انبارداری نسبت به دوره قبل از آن به مراتب بیشتر بود که نشان می دهد بذر سویا حداکثر برای یک فصل زراعی بعد قابل نگهداری بوده و پس از آن شاهد کاهش کیفیت و بدسبزی خواهیم بود.