ارزیابی خصوصیات عملکردی میان لایه ی جاذب تنش ماسه آسفالتی

بهسازی روسازی های استهلاک یافته با اجرای روکش یکی از روش های متداول تقویت و احیاء راه‌ها به شمار می‌رود. ترک انعکاسی یکی از خرابی های اصلی روکش های آسفالتی می باشد که سالانه باعث ایجاد خرابی در راه ها و مستهلک شدن آن ها می شود. ترک های انعکاسی معمولاً از زیر لایه ی روکش شروع شده و به سمت رویه ی راه ادامه پیدا می کند. ترک‌خوردگی در سطح روسازی همچنین باعث نفوذ آب، نمک و دیگر مواد مضر به درون روسازی می‌شود که به‌نوبه‌ی خود منجر به افزایش سرعت رشد خرابی ها می گردد. استفاده از میان لایه ی جاذب تنش (sami) یکی از روش‌هایی است که به‌منظور جلوگیری از انعکاس ترک به لایه ی روکش به کار می‌رود. یکی از انواع میان لایه‌های جاذب تنش، میان لایه‌ی ماسه آسفالتی است که استفاده از آن در سال های اخیر مرسوم شده است. در این پژوهش، خواص عملکردی میان لایه ی ماسه آسفالت و همچنین میان لایه ی ماسه آسفالت اصلاح‌شده با پودر لاستیک مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور، از آزمایش کشش غیرمستقیم، به‌منظور تعیین مقاومت لایه ها ی آسفالتی در برابر ترک‌خوردگی، استفاده گردید. همچنین، با استفاده از آزمایش فوق، انرژی شکست میان‏لایه ماسه آسفالت تعیین و با لایه‌ی روکش آسفالت داغ مقایسه گردید. آزمایش لاتمن اصلاح‌شده و آزمایش کیفی آب جوشان تگزاش نیز به‌منظور حساسیت رطوبتی میان لایه‌ها مورد استفاده قرار گرفتند. برای تعیین خصوصیات شیارشدگی میان لایه ها از آزمایش شیارشدگی چرخ استفاده گردید. نتایج این آزمایش‌ها نشان داد که میان لایه ماسه آسفالت تا حدود زیادی می‌تواند انرژی موجود برای ایجاد ترک انعکاسی را مستهلک کند. همچنین، با افزودن پودر لاستیک و تقویت خواص الاستیک لایه ی آسفالتی، استهلاک انرژی افزایش یافته و نهایتاً مقاومت میان لایه در برابر نفوذ آب و عریان شدگی نیز بهبود یافت. آزمایش شیارشدگی نشان داد که هرچند مقدار شیارشدگی در روسازی دارای میان لایه ماسه آسفالت به‌مراتب بیشتر از روسازی فاقد آن می باشد، اما با افزودن پودر لاستیک می توان تا حدود زیادی مقدار شیارشدگی را کاهش داد.