بررسی تاثیر ابعاد پدستال بتنی بر کاهش آسیب ‏پذیری پی‏ های مجاور مستقر بر ماسه اشباع بابلسر با مدل‌سازی فیزیکی

دو پی در کنار هم، اغلب دارای رفتاری متفاوت از پی تک هستند. امروزه، با توجه به کمبود زمین و افزایش جمعیت، مخصوصاً در نوار ساحلی دریای خزر، احداث ساختمان‌ها در مجاورت هم، بدون در نظر گرفتن اثر متقابل پی‏ها، در حال افزایش است. این موضوع، زمانی دارای حساسیت بیشتری است که دو ساختمان هم‌جوار به‌صورت غیرهمزمان و با دو سربار متفاوت، بارگذاری شوند. به‌عبارت دیگر، ابتدا پی سبک یا قدیمی ساخته، و سپس پی سنگین در مجاورت پی سبک احداث می‌گردد. این موضوع، در مورد بنادر، که کانتینرها با شرایط نابرابر در کنار هم دپو می‌گردند، نیز صادق است. در این مطالعه، با استفاده از آزمایش مدل‌سازی کوچک‌مقیاس g1، به بررسی تاثیرات ابعاد پدستال‏های بتنی غیرمسلح بر بهسازی خاک ماسه‌ای سست اشباع، هنگامی‌که پدستال‏ها در خاک زیر پی سنگین یا جدید قرار می‌گیرند، بر پارامترهایی نظیر ظرفیت باربری پی سنگین، نشست و چرخش پی سبک، ناشی از هم‌جواری پی سنگین، پرداخته خواهد شد. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که در یک قطر ثابت پدستال (d=5 cm)، با افزایش عمق (l) پدستال‏ها از 15 به 25 سانتی‌متر، به‌عنوان عامل بهسازی کننده خاک زیر پی جدید، میزان نشست و چرخش پی قدیمی ناشی از هم‌جواری پی سنگین در نرخ s/b=0 به ترتیب 18 و 38 درصد کاهش می‌یابد.