«توجه به درد دیگران»: رسانه‌ها، سوگیری و پوشش بلایای بین‌المللی

زمینه وهدف: هدف این مقاله ،نوع پوشش رسانه ای از بلایای طبیعی در دیدگاه رسانه های غربی است که بیشتر درباره پاسخ محلی و ملی دولت ها، درباره فقر و نژاد، درباره فرهنگ و جامعه و درباره تلاش های خارجی برای امدادرسانی و تعهدات بومی برای بازسازی صحبت شده است.روش: روش مطالعه به صورت روش تاریخی موضوع معینی که در گذشته در یک مقطع زمانی اتفاق افتاده است، بررسی شده است. محقق در آن می کوشد، از طریق گردآوری اطلاعات (اسناد و مدارک) مربوط به موضوعی تاریخی و بررسی صحت و سقم آن اطلاعات و نیز تجزیه و تحلیل آنها به کشف حقایق مربوط به آن موضوع دست پیدا کند. در این تحقیق ازمنابع اطلاعات اولیه و ثانویه استفاده شده است.یافته و نتیجه گیری: با بررسی پوشش بحران های گذشته می توان آنچه را برای رسانه های جریان غالب در آمریکا مهم بوده است نتیجه گرفت؛ اغلب خروجی های رسانه های جریان غالب آمریکا، بحران ها و سوانح بین المللی را با نگاهی کل نگر در نظر نمی گیرند. در این رسانه ها، بحران ها، بحران نیستند؛ بلکه نوعی کالای مجازی برای فروش به مخاطبانی دم دمی مزاج هستند که از میان فهرستِ انتخابِ بلندبالایی تصمیم می گیرند که چه خبری را از بلایای حزن انگیز گرفته تا جدایی افراد مشهور به مصرف برسانند. در اغلب موارد، ویژگی های بحران را حسابداران رسانه ها با اولویت ها و انتظارات خاص، ارزیابی می کنند؛ و معمولاً اولویت های رسانه ها با اولویت های مقامات دولتی، خط مشی گذاران، سازمان های غیردولتی، مدیران بیمه یا حتی جمع کنندگان اخبار، بسیار متفاوت است.در حالی که امدادگران به بحران ها نگاه می کنند و آن ها را بحران می بینند رسانه ها به بحران ها، نگاه می کنند اما آنها را اخباری می بینند که برای اغلب آن ها، حکم کالا را دارند.با این طرز تلقی، فهم این که چرا موسساتِ رسانه ای فاقد هر گونه غریزه کاری ذاتی حتی برای پوشش فجایع بزرگ، گذشته از بلایای ابتدایی هستند امکان پذیر خواهد بود. اکثر رسانه های جریان غالب پیش از توجه به اهمیت بحران، در جست وجوی فرصت هستند..

“REGARDING THE PAIN OF OTHERS”: MEDIA, BIAS AND THE COVERAGE OF INTERNATIONAL DISASTERS

Over the last two years the world has had a surfeit of disasters. Everywhere one turned there were new photographs of bodies lined up so relatives could come and claim them. In October 2005, the images of covered corpses, stunned faces,keening mothers, tumbled homes and nature gone awry resulted from the South Asia earthquake. In August, the global tragedy was Hurricane Katrina, where the bodies the world saw weren rsquo;t under rubble but floating in New Orleans rsquo; toxic flood.In July, the casualties were British; grainy cell phone photos carried viewers into the very moment that terror struck the London transport system. In December 2004, the sprawled bodies in awkward, disconcerting color were the child and adult victims of the Indian Ocean tsunami. Three months earlier, in September, the translucentcorpses of children were from the school siege in Beslan. And virtually every day mdash;should one have troubled to look for them mdash;one could find photographs of the human and other wreckage of another suicide bombing, or three, in Iraq.But not all of the crises of this past year or so have equally commanded the attention of the world and its cameras. Some disasters have had the bad luck to occur at a moment when a more telegenic disaster was already capturing global attention. The worst tragedy in Iraq in 2005 occurred on 31 August. At the same time that flood waters were sweeping over New Orleans, up to one million Iraqis walking to a Shi rsquo;ite shrine in Baghdad stampeded when the rumor that there was a suicide bomber in their midst swept through the crowd. Almost a thousand people died and nearly five hundred more were injured.Susan D. MoellerJournal of International Affairs, Spring/Summer 2006, vol. 59, no. 2. copy; The Trustees of Columbia University in the City of New York