موانع و فرصت‌‌های اجرای اثربخش: مطالعه موردی خط‌‌مشی‌ بحران کووید-19 در استان کردستان

زمینه و هدف صرف ‌نظر از این‌که خط‌مشی‌گذاری در مرحله تدوین چقدر موثر باشد، باید خط‌مشی به صورت اثربخش در رویه‌ها و‌ اعمال واقعی محل و مقصد اجرا ادغام و متبلور شود تا بتواند مزایای مورد نظر خود را ایجاد کند. هدف پژوهش حاضر، شناسایی و دسته‌بندی موانع و فرصت‌های اجرای اثربخش خط‌مشی‌های بحران کووید-19 در سطح محلی (مورد مطالعه: دستگاه‌های اجرایی استان کردستان) بوده است. روش این پژوهش کیفی به روش مطالعه موردی انجام شد. برای گردآوری داده با 32 نفر از کارکنان در 5 سازمان فرمانداری، شبکه بهداشت، آموزش و پرورش، شبکه بانکی و پلیس راهنمایی و رانندگی مصاحبه شد.یافته ها داده‌ها بر اساس یک مدل مفهومی متشکل از 14 عامل شناسایی، کدگذاری و تحلیل شده‌اند. در پژوهش حاضر، موانع و عوامل بازدارنده، مقولات «کمبود امکانات»، «عدم همکاری مردم»، «عدم حمایت مالی دولت از مردم»، «اطلاع‌رسانی نادرست سازمان‌ها» و «نبود تعامل بین مردم و سازمان‌ها» و فرصت‌های مهم و پیش‌برنده، مقولات «حل مشکلات از طریق تمرد از دستورات»، «ازخودگذشتگی نیروها»، «سطح بالای همکاری بین سازمانی»، «حل مشکلات از طریق مشورت با مقامات بالاتر» و «تعامل بین مردم و سازمان‌ها» را شامل می‌شود. نتیجه گیری موفقیت در‌زمینه مهار بحران، نیازمند مشارکت اجتماعی و توجه به نقش رسانه‌ ها چه در سطح سازمان ‌ها و چه در سطح شهروندان است. خط ‌مشی‌ گذاران و مجریان سازمان‌ های دولتی باید در مقام تدوین و اجرای خط ‌مشی‌ های بحران، از ظرفیت مشارکت مردمی و رسانه‌ ها بهره بگیرند تا ضعف احتمالی در تدوین خط ‌مشی ‌ها توسط همکاری و همدلی همگانی در حوزه اجرا رفع شود.  

obstacles and opportunities for effective implementation: a case study of covid-19 crisis policy in kurdistan province

background and objective regardless of the effectiveness of the policy during the formulation stage, it is crucial for the policy to be seamlessly integrated and solidified within the actual procedures and practices of the local destination of implementation. this integration is essential for realizing the intended benefits of the policy. this study aims to identify and categorize obstacles and opportunities for effective implementation of covid-19 crisis policies in the executive bodies of kurdistan province. method using a qualitative case study approach, data was collected through interviews with 32 employees from five government organizations: the health network, education network, banking network, traffic police, and governorate organizations. results data were analyzed based on a conceptual model consisting of fourteen factors. the study identified several obstacles and inhibiting factors, including a lack of facilities, non-cooperation of the people, insufficient financial support from the government, incorrect information from organizations, and limited interaction between people and organizations. opportunities and drivers of implementation included problem-solving through disobeying orders, the sacrifice of employees, high levels of inter-organizational cooperation, problem-solving through consultation with higher authorities, and increased interaction between people and organizations. the findings provide insights for policymakers and practitioners on effective implementation of crisis policies at the local level. conclusion effective crisis management necessitates social participation and recognition of the influential role of media, within both organizational and citizen levels. policymakers and government executives should utilize the potential of public participation and the media to formulate and implement crisis policies, thereby addressing any potential weaknesses in policy formulation through collaboration and empathy.