تبیین و تحلیل تاب‌آوری اجتماعی برای مقابله با سوانح طبیعی

زمینه و هدف: در حال حاضر، با کاربرد بیش تر در علوم اجتماعی، مفهوم تاب آوری با قاعده و اصول خاصی مورد استفاده قرار می گیرد و توانایی برای بازیابی و زنده ماندن، یکی از اشکال مطلوب آن است. علاوه بر این ارزش های گوناگون و گاه متضاد در داخل همه ی سیستم های اجتماعی وجود دارد. این موضوع که یک پیامد بر دیگری ترجیح داده شود و یا وضعیت موجود حفظ شود، باید مورد توجه قرار گیرد. بنابراین مطالعه حاضر به تبیین و تحلیل تاب آوری اجتماعی در حوزه مدیریت سوانح طبیعی تاکید کرده است.روش: این تحقیق یک مطالعه مروری است که از منابع کتابخانه ای و اینترنتی مختلف استفاده شده و از مجموع 145 مقاله و کتب یافته و بررسی شده، مستندات 90 مقاله و کتب مرتبط و معتبر در رابطه با تاب آوری اجتماعی استخراج و مورد بررسی و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: با توجه به مباحث مطرح شده در این تحقیق، سه بعد مهم تاب آوری اجتماعی شناسایی شد؛ 1. توانایی های بازیگران اجتماعی به منظور مقابله و غلبه بر تمامی دشواری های بدیهی، 2. ظرفیت و توانایی آنها برای یادگیری از تجارب گذشته و تعدیل آنها به منظور تحت فشار گذاشتن چالش های جدید در آینده (ظرفیت های انطباقی) و 3. توانایی آنها در ایجاد نهادهایی که رفاه فردی و نیرومندی اجتماعی پایدار در برابر بحران های حال و آینده (ظرفیت های دگرگون شونده) را پرورش می دهند را مورد ملاحظه قرار داده اند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که تاب آوری اجتماعی به جای یک وضعیت معین یا ویژگی های یک نهاد و موجودیت اجتماعی، به عنوان یک فرآیند پویا درک می شود که در زمان ها و مکان های مختلف، استراتژی ها و برنامه های مختلفی برای مقابله با فاجعه دارد. در تاب آوری اجتماعی افراد در زمان و مکان زیست محیطی، محیط اجتماعی و نهادی خاص خود مطالعه می شوند. به این ترتیب، این یک مفهوم عقلانی است تا یک مفهوم ذاتی. یادگیری اجتماعی، تصمیم گیری مشارکتی و فرآیندهای تحول جمعی به عنوان جنبه های اصلی و محوری تاب آوری اجتماعی شناخته می شوند. تاب آوری اجتماعی نه تنها یک مفهوم پویا و رابطه ای است بلکه یک نوع درک عمیق سیاسی است.