مقایسه تاثیر شش هفته فعالیت ورزشی هوازی، مقاومتی و ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی نسبت il-10/tnf-α و شاخص مقاومت به انسولین در رت‌‌های نر ویستار دیابتی

زمینه و هدف: یکی از عوامل مهم در بروز اختلال متابولیکی و دیابت، التهاب است. مطالعه انواع فعالیت ورزشی و یافتن بهترین نوع آن، به عنوان روشی برای کاهش التهاب مورد توجه قرار گرفته است. هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر شش هفته فعالیت ورزشی هوازی، مقاومتی و ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی نسبت il10/tnfα و شاخص مقاومت به انسولین در رت‌‌های نر ویستار دیابتی بود. روش تحقیق: تحقیق حاضر به صورت تجربی به اجرا درآمد. جامعه آماری رت‌‌های نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 130 تا 150 گرم بودند. بدین منظور، تعداد 40 سر رت نر نژاد ویستار هشت هفته‌‌ای تهیه شدند و به طور تصادفی به پنج گروه هشت تایی شامل گروه های تمرین مقاومتی (شدت حدود 60 درصد یک تکرار بیشینه)، تمرین هوازی (شدت 60-50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین ترکیبی، کنترل دیابتی و کنترل سالم غیر‌‌فعال؛ تقسیم گردیدند. رت‌‌ها به مدت شش هفته با تکرار سه جلسه در هر هفته، تمرین‌‌های مربوطه را انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه، خون‌‌گیری از قلب انجام و داده‌‌های خونی جمع‌‌آوری شد. شاخص‌‌های التهابی با روش الایزا و مقاومت به انسولین با روش homa-ir اندازه‌‌گیری شدند. سپس با استفاده از روش‌‌های آماری تحلیل واریانس یک‌‌طرفه و آزمون تعقیبی lsd در سطح معنی‌‌داری 0/05≥p نتایج استخراج گردید. یافته‌‌ها: نسبت il-10/tnf-α در گروه‌‌های کنترل دیابتی (0/001=p)، تمرین استقامتی (0/02=p)، تمرین مقاومتی (0/003=p) و تمرین ترکیبی (0/003=p)؛ نسبت به گروه کنترل سالم کاهش معنی‌‌داری پیدا کرد. در گروه‌‌های تمرینی نسبت به کنترل دیابتی، این شاخص‌‌ تغییر معنی‌‌داری نکرد (0/05

Comparison effects of six weeks aerobic, resistance and concurrent exercise on plasma levels of IL-10/TNF-α ratio and insulin resistance index in diabetic male Wistar rats

Background and Aim: The inflammatory factors can be considered as one of the important factors involved in metabolic disorders and diabetes. The identifying of the best type of exercise training has been considered as an important method for reducing inflammation. The purpose of this study was to compare the effects of six weeks aerobic, resistance and concurrent exercise trainings on plasma levels of IL10/TNFα ratio and insulin resistance index in diabetic male Wistar rats. Materials and Methods: The research was performed as an experimental research method. Statistical population were consisted of male Wistar rats with a weight range of 130 to 150 gr. Forty male Wistar rats were randomly divided into five groups (n=8) including resistance training (intensity about 60% one repetition maximum), aerobic training (intensity of 5060% VO2max), concurrent training, diabetic control and inactive healthy control groups. All groups performed their relevant exercises for six weeks/three times in each week. Forty eight hours after of last training session, blood samples were taken directly from the heart and blood data were collected. Inflammatory factors and insulin resistance were measured by ELISA and HOMAIR methods respectively. The oneway analysis of variance and LSD post hoc statistical methods were applied at a significant level of p≤0.05. Results: Levels of IL10/TNFα ratio in diabetic control (p=0.001), aerobic training (p=0.02), resistance training (p=0.003) and concurrent training (p=0.003) groups significantly decreased compared to healthy control. On the other hand, in training groups compared to diabetic control, no significant change was observed (p>0.05). Moreover, insulin resistance index in aerobic, resistance and concurrent training groups (p=0.002, p=0.03 and p=0.01 respectively) significantly decreased compared to the diabetic control. No significant differences were observed between the training groups. Conclusion: Performing of resistance, aerobic and concurrent exercises for six weeks improves type II diabetes; but it probably does not have enough potential to improve the body’s inflammatory conditions.