تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط بر مولکول چسبان بین سلولی-1، پروتئین واکنشی c و شاخص‌های قلبی-متابولیکی مردان میان‌سال

زمینه و هدف: مولکول چسبان بین‌سلولی-1 (icam-1) نسبت به شاخص‌های التهابی مانند پروتئین واکنشی c (crp)، در پیش‌بینی بیماری قلبی-عروقی دقت بیشتری دارد، ولی تاثیر انواع تمرینات ورزشی بر این شاخص و وضعیت التهابی و متابولیکی بیماران سندرم‌متابولیک، به خوبی شناخته نشده است؛ از این رو تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط بر icam-1، crp و شاخص‌های قلبی-متابولیکی مردان میان‌سال به اجرا درآمد. روش‌تحقیق: سی و چهار مرد دارای سندرم‌ متابولیک به طور تصادفی سه گروه تمرین تناوبی شدید (12=n)، تمرین تداومی متوسط (12=n) و گروه کنترل (10=n) تقسیم شدند و در حالت پایه و پس از انجام 8 هفته (سه جلسه دویدن در هفته) تمرین تداومی و تناوبی (به ترتیب با شدت 70-60 و 75-50 حداکثر ضربان قلب ذخیره)، خونگیری در حالت ناشتا به عمل آمد. گلوکز و چربی خون به روش آنزیمی (با کیت‌های شرکت پارس آزمون) و crp و icam-1 سرم به روش الایزا (با کیت‌های شرکت کوزابیو) اندازه‌گیری شدند. از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون t همبسته برای تحلیل داده ها در سطح اطمینان آماری 95 درصد استفاده شد. یافته‌ها: هر دو نوع تمرین تداومی و تداومی به‌ترتیب باعث کاهش معنی‌دار icam1 یعنی (0.001=p، 0.04=p)، و crp یعنی (0.001=p و p=0.02)، تری‌گلیسرید (0.001=p و 0.001=p)، قندخون‌ناشتا (0.001=p و 0.001=p)، فشار متوسط سرخرگی (0.008=p و 0.02=p)، دور کمر (0.001=p و 0.04=p)، وخامت‌ کلی سندرم‌ متابولیک (0.001=p و 0.001=p) و مقاومت انسولینی (0.007=p و 0.03=p) و افزایش hdl خون (0.001=p و 0.01=p)، شدند. فقط در مورد hdl (0.005=p)، دور‌کمر (0.001=p) و امتیاز z سندرم ‌متابولیک (0.001=p)، تمرین‌ تداومی اثرگذاری بیشتری داشت. نتیجه گیری: با وجود یکسان بودن اثرگذاری هر دو نوع تمرین بر crp و icam-1 سرمی، تمرین تداومی بر دور کمر، hdl و وخامت سندرم‌ متابولیک بیماران تاثیر بیشتری داشت که مناسب بودن بیشتر این نوع تمرینات برای کمک به این گروه را پیشنهاد می‌کند.