تاثیر تمرین هوازی فزآینده بر مقادیر آپلین و شاخص های التهابی زنان چاق

زمینه و هدف: تمرین استقامتی هوازی به عنوان کارآمدترین شکل تمرین بدنی، آثار متابولیکی سودمندی بر بیماران چاق دارد و در کاهش التهاب مزمن موثر است. با توجه به نقش‏ کلیدی آپلین در تنظیم متابولیسم انرژی، شناخت سطوح آپلین در اختلالات وابسته به چاقی حائز اهمیت می‏باشد. هدف مطالعه تاثیر 12 هفته تمرین هوازی فزآینده بر مقادیر آپلین و شاخص‏ های التهابی tnfα، il6 وcrp زنان چاق غیر فعال بود. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی 30 زن چاق غیر فعال (سن 1/75±37/19 سال، شاخص توده بدن 2/42 ±35/01 کیلوگرم بر متر مربع) که هیچ گونه فعالیت بدنی منظمی نداشتند؛ به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی تمرین هوازی فزآینده دویدن را با شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه سه روز در هفته و به مدت 12 هفته انجام دادند. میانگین تقریبی زمان هر جلسه طی 12 هفته (از هفته اول تا آخر)، 60 دقیقه بود. نمونه‏ ها‏ی خونی ناشتا قبل و بعد از مطالعه جمع آوری شد. مقادیر پلاسمایی و سرمی نشانگرهای بیوشیمیایی با استفاده از کیت‏ ها‏ی تجاری و با روش الایزا سنجش‏ شدند. برای تعیین تفاوت موجود بین مقادیر پیش آزمون یا پس آزمون در هر گروه نیز از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه 2×2 استفاده گردید. میزان معناداری 0/05≥p در نظر گرفته ‏شد‏. یافته ها: نتایج آزمون، کاهش معنادار مقادیر آپلین (p<0/001) و شاخص های التهابی tnfα  (p<0/001) il6 (p<0/001)و crp (p<0/001) را نشان داد که نتیجه تاثیر تمرین هوازی فزآینده بود. نتیجه گیری: انجام تمرین هوازی فزآینده به طور غیرمستقیم با کاهش توده چربی و به طور مستقیم با کاهش تولید سایتوکاین‏ ها در بافت چربی، منجر به کاهش بیشتر آپلین شده و می‏ تواند سازوکاری برای کاهش التهاب در زنان چاق غیر فعال باشد.