تاثیر تمرین مقاومتی با زمان بندی خطی و غیر‌خطی بر قدرت و استقامت عضلانی دختران نوجوان تمرین نکرده

زمینه و هدف: تاثیر زمان بندی بر سازگاری‌های تمرینی مورد تایید قرار گرفته است؛ اما موثرترین روش برای توسعه قدرت و استقامت در طیف گسترده‌ای از جمعیت‌ها هنوز به خوبی شناخته نشده است؛ از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو مدل تمرین مقاومتی با زمان بندی خطی و غیر‌خطی بر قدرت و استقامت عضلانی دختران نوجوان تمرین‌نکرده می‌باشد. روش تحقیق: 23 دختر نوجوان تمرین نکرده به طور تصادفی در سه گروه گواه، تمرین با زمان بندی خطی و تمرین با زمان بندی غیرخطی قرار گرفتند. زمان‌بندی خطی شامل کاهش حجم تمرین و افزایش شدت تمرینات همزمان با پیشرفت تمرینی است و زمان‌بندی غیرخطی شامل افزایش و کاهش شدت و حجم تمرینات در طول چرخه‌های تمرینی است. قدرت عضلانی بالاتنه و پائین‌تنه آزمودنی‌ها به ترتیب از طریق آزمون یک تکرار بیشینه (1rm) در حرکات پرس‌سینه و پرس‌پا؛ و استقامت عضلانی بالاتنه و پایین تنه به ترتیب از طریق شنای روی دست و اجرای حرکت اسکات؛ 48 ساعت قبل و بعد از 8 هفته ارزیابی شدند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش آماری آنالیز کوواریانس استفاده شد و سطح معتی داری 0/05> pدر نظر گرفته شد. یافته‌ها: تحلیل داده‌ها نشان داد که تمرینات خطی و غیرخطی باعث افزایش معنی‌دار قدرت عضلانی بالاتنه و پایین‌تنه، استقامت عضلانی بالاتنه (0/001>p)، استقامت عضلانی پائین‌تنه و کاهش درصدچربی (0/05>p) شد. علاوه‌براین، گروه خطی موجب افزایش بیشتر قدرت عضلانی پایین‌تنه و گروه غیرخطی موجب افزایش بیشتر استقامت عضلانی بالاتنه شده است (0/05>p). نتیجه‌گیری: هر چند قدرت و استقامت عضلانی در نتیجه‌ هر دو مدل تمرین مقاومتی خطی و غیرخطی بهبود می‌یابند؛ مدل تمرین مقاومتی خطی، روش تمرین مناسب‌تری برای بهبود قدرت عضلانی پایین‌تنه و مدل تمرین مقاومتی غیرخطی، روش تمرین مناسب‌تری برای بهبود استقامت عضلانی بالاتنه در دختران نوجوان تمرین نکرده می‌باشد.