اثر دماهای محیطی مختلف بر سطوح سایتوکین‌های پیش‌التهابی و شاخص استرس اکسایشی در کشتی گیران نوجوان

زمینه و هدف: علاوه بر عوامل جسمانی، فیزیولوژیکی، روان شناختی و تکنیکی، عوامل محیطی از قبیل دما نیز بر اجرای ورزشکاران و به‌ویژه سلامت آن ها اثر گذارند. از این رو، در مطالعه حاضر سعی شد که تاثیر شرایط دمایی مختلف بر سطح شاخص‌های التهابی و استرس اکسایشی کشتی گیران نوجوان بررسی گردد. روش تحقیق: تعداد 21 نفر از کشتی گیران نوجوان باشگاه های استان کردستان (سن: 8.0±04.15 سال، وزن: 67.12±20.59 کیلوگرم، قد: 39.7±47.163 سانتی متر، چربی بدن: 39.3±03.10 درصد) در مطالعه حاضر شرکت کردند. بر اساس ویژگی های ترکیب بدن و آنتروپومتریکی آزمودنی‌ها به سه گروه تقسیم شدند. پس از ایجاد شرایط دمایی مورد نظر (دماهای 10، 18 و 30 درجه سانتی گراد) از آزمودنی‌ها خواسته شد که پروتکل تمرینی مبتنی بر فنون کشتی را انجام دهند. نمونه‌های خونی در زمان های قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از فعالیت جمع‌آوری شدند. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی‌داری p<0/05 استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که سطح اینترلوکین 6 (0/01=p) و عامل نکروز دهنده توموری آلفا (0/01=p) در گروه دمای بالا پس از فعالیت افزایش معنی‌داری دارد و تغییر معنی‌داری در سایر گروه‌ها مشاهده نشد. همچنین، میزان افزایش اینترلوکین 6 در گروه دمای بالا بیشتر بود و بین گروه دمای طبیعی و دمای بالا 0/001=p) و گروه دمای پایین و دمای بالا (0/001=p) تفاوت معنی‌داری مشاهده شد. علاوه بر این، تغییرات درون‌گروهی مالون دی آلدئید در هر سه گروه از نظر آماری معنی‌دار نبود (0/56=p). همچنین، بین تغییرات گروه‌ها اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد (0/25=p). نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد فشار گرمایی می‌تواند سبب تشدید التهاب و استرس اکسایشی در کشتی گیران نوجوان شود. از این رو، با توجه به حساس بودن دوره نوجوانی توصیه می‌شود که به دمای سالن های تمرینی و مسابقات این رده سنی توجه ویژه‌ای صورت گیرد.