آزمون روابط ساختاری بین خودکارآمدی پژوهشی، عوامل اجتماعی و محیط آموزشی پژوهشی دانشگاه با عملکرد آموزشی – پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلی

پژوهش حاضر با هدف آزمون روابط ساختاری بین خودکارآمدی پژوهشی، عوامل اجتماعی و محیط آموزشی پژوهشی دانشگاه با عملکرد آموزشی – پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلی مورد بررسی قرار گرفت. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعۀ آماری شامل کلیه دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشکده‌های دندان‌پزشکی، پزشکی، داروسازی و پرستاری و مامایی علوم پزشکی مشهد به تعداد 4180 نفر بود که از طریق فرمول کوکران حجم نمونه 183 نفر تعیین و به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای نسبی انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌های مورد نیاز از پرسش‌نامه‌های خودکارآمدی پژوهشی، محیط آموزشی – پژوهشی، عوامل اجتماعی و عملکرد آموزشی – پژوهشی استفاده شد. ماتریس همبستگی، تحلیل مسیر و شاخص‌های نکویی برازش با نرم‌افزار lisrel 8.5 جهت تحلیل داده‌ها استفاده شد. با اجرای الگوی معادلات ساختاری مشخص شد که الگوی پیشنهادی از برازش خوبی برخوردار است (067/0=rmsea ، 92/0=nnfi). هر چند مدل کلی پیشنهادی از برازش خوبی برخوردار بود اما همان‌طور که نتایج نشان داد ضرایب مسیر g عوامل اجتماعی و محیط آموزشی پژوهشی به خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد معنادار نبودند، به طوری‌که فقط ضریب β خودکارآمدی پژوهشی به عملکرد معنادار بود. نتایج پژوهش از نقش میانجی‌گری خودکارآمدی در رابطه عوامل اجتماعی و محیط آموزشی – پژوهشی با عملکرد دانشجویان حمایت می‌کند.