رابطه ساختاری خودکنترلی و بی‌صداقتی تحصیلی: نقش واسطه‌ای اهمال‌کاری تحصیلی

بی‌صداقتی تحصیلی به هرگونه رفتار نادرست در امور و تکالیف تحصیلی اطلاق می‌شود که پدیده‌ای نگران کننده و با پیامدهای منفی بسیار است. کارشناسان به منظور جلوگیری از این پیامدها، به بررسی عوامل مرتبط و تاثیرگذار بر بی‌صداقتی تحصیلی پرداخته‌اند. خودکنترلی و اهمال‌کاری تحصیلی به عنوان پیشایندهای بی‌صداقتی تحصیلی در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت. پژوهش از نوع همبستگی و ابزار‌های مورد استفاده، پرسش‌نامه خودکنترلی تانجنی، بامیستر و بونه (2004)، پرسش‌نامه بی‌صداقتی تحصیلی ﻣﻚ‌ﻛﺎﺑﻰ و ﺗﺮوﻳﻨﻮ (1997) و پرسش‌نامه اهمال‌کاری سولومون و راثبلوم (1984) بود. روابط بین سازه‌های مدل پیشنهادی با استفاده از روش مدل‌یابی معادلات ساختاری در نرم‌افزار amos ویراست 24 تحلیل شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش‏آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان اسکو در سال تحصیلی 1401-1400 با تعداد نمونه 380 نفر بود. شاخص‌های برازندگی الگوی پیشنهادی مطابق با ملاک‌های مطرح‌شده توسط میرز، گامست و گارینو (2006) حاکی از برازش قابل قبولی با داده‌ها بود. نتایج نشان داد خودکنترلی بر اهمال‌کاری تحصیلی و بی‌صداقتی تحصیلی اثر مستقیم و معنادار دارد. ضمن اینکه اهمال‌کاری تحصیلی نیز دارای اثر مستقیم و معنادار بر بی‌صداقتی تحصیلی است. همچنین اهمال‌کاری تحصیلی در رابطه بین خودکنترلی و بی‌صداقتی تحصیلی دانش‌آموزان نقش واسطه‌ای ایفا می‌نماید. بر این اساس پیشنهاد می‌شود متولیان عرصه تعلیم و تربیت، برنامه‌هایی در راستای ارتقاء مهارت‌های خودکنترلی دانش‌آموزان در نظر گیرند.

structural relationship between self-control and academic dishonesty: mediating role of academic procrastination

academic dishonesty refers to any misconduct in academic affairs and assignments. it is a worrying phenomenon with many negative consequences. to prevent these consequences, experts have studied the effective relevant factors on academic dishonesty. in this study self-control and academic procrastination were studied as antecedents for academic dishonesty. it was a correlational study and tangney, baumeister and boone (2004) self-control questionnaire, mccabe and trevino (1997) academic dishonesty questionnaire and solomon and rothblum (1984) procrastination questionnaire were used. the relationships between the constructs of the proposed model were analyzed using structural equation modeling in amos software version 24. the statistical population included all high school students in the city of osko, in the academic year 1401-1400. the sample size was 380 students. the fitness indices of the proposed model according to the criteria proposed by meyers, gamst and guarino (2006) indicated an acceptable fitness with the data. the results showed that self-control has a direct and significant effect on academic procrastination and academic dishonesty. in addition, academic procrastination has a direct and significant effect on academic dishonesty. also academic procrastination plays a mediating role in the relationship between students’ self-control and academic dishonesty. therefore, it is suggested that education authorities consider programs to improve students’ self-control skills.