پیش‌بینی اهمال‌کاری تحصیلی بر اساس مولفه‌های خود ناهمخوانی و تاب‌آوری تحصیلی

هدف از پژوهش حاضر تبیین ارتباط خود ناهمخوانی و تاب‌آوری تحصیلی با اهمال‌کاری تحصیلی در دانشجویان بود. روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه‌ آماری پژوهش حاضر شامل همه‌ دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد بود که به روش نمونه‌گیری، خوشه‌ای 242 دانشجو از میان آن‌ها انتخاب شد. برای گردآوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌ خود ناهمخوانی هیگینز (1987)، پرسش‌نامه‌ تاب‌آوری تحصیلی ساموئلز (2004) و پرسش‌نامه‌ اهمال‌کاری تحصیلی سواری (1390) استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها از روش ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه به شیوه گام به گام استفاده گردید. نتایج حاکی از همبستگی مثبت و معنادار خود ناهمخوانی واقعیبایدی (r=0.36) و واقعیایده‌آل (r=0.39) با اهمال‌کاری تحصیلی و نداشتن همبستگی معنادار تاب‌آوری تحصیلی با اهمال‌کاری تحصیلی بود. افزون بر این، تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که از میان متغیرهای پیش‌بین، فاصله خود واقعیایده‌آل توانست بیش از 15 درصد از واریانس اهمال‌کاری تحصیلی را پیش‌بینی کند. افراد خود ناهمخوان احتمال اهمال‌کاری بیشتری دارند. همچنین، فاصله بین خودِ واقعی و خودِ ایده‌آل قویترین پیش‌بینی‌کننده‌ اهمال‌کاری است؛ بنابراین دانشجویانی که بین خودِ واقعی و ایده‌آل شان اختلاف زیادی تجربه می‌کنند، بیشتر از افرادی که بین خودِ واقعی و خودِ بایدی شان تفاوت تجربه می‌کنند، اهمال‌کاری می‌کنند.

Predicting Academic Procrastination on the basis of the Components of Self-Discrepancies and Academic Resilience

The aim of the current study was explaining the relationship of selfdiscrepancy and academic resilience with academic procrastination in students. The research method was descriptivecorrelational. The statistical population of the present study included all students of Shahrekord University of Medical Sciences, from which 242 students were selected by cluster sampling. Higgins` scale of selfdiscrepancies (1987), samuels` academic resilience questionnaire (2004), and sevari` academic procrastination questionnaire (2012) were used for collecting the data. For data analysis, Pearson correlation quotient and Stepwise multiple regression were used. The results showed a positive and significant correlation between oughtactual (r = 0.36) and actual ideal (r = 0.39) with academic procrastination but not between resilience and academic procrastination.In addition, stepwise regression analysis showed that among the predictor variables, the actualideal selfdiscrepancy could predict more than 15% of the variance of academic procrastination. People with selfdiscrepancy are more likely to be procrastinating. Idealactual selfdiscrepancy is also the strongest predictor of procrastination. Thus, students who experience a great deal of difference between their actual and ideal self are more procrastinating than those who experience a difference between their actual and ought self.