نسبت قاعده فقهی « حرمت تنفیر از دین » با حکم حکومتی در تحدید مجازات های بدنی حدی

پویایی فقه شیعه در پرتو ظرفیت های بالقوه حکم حکومتی و توجه بیش از پیش به عناوین ثانوی است. اعمال مجازات های بدنی( رجم، تازیانه، قطع عضو و اعدام ) به عنوان حد، مغایر تعهدات حقوق بشری نظام جمهوری اسلامی ایران دانسته شده و واکنش هایی را در پی داشته است. حاصل این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی نگاشته شده، بیانگر آن است که با توجه به قاعده فقهی حرمت تنفیر از دین و گرایش های جهانی بر عدم اعمال مجازات های بدنی، امکان تحدید مجازات های مذکور وجود دارد. اگر چه مقتضای حکم اولی،ثبات و تبدیل ناپذیری مجازات های های بدنی، اما با توجه به نظرهای تفسیری نهادهای حقوق بشری و چالش های موجود، صدور حکم حکومتی بر مبنای« حرمت تنفیر از دین »، امکان پذیر و به طور موقت قابل اثبات است و حاکم اسلامی در تحدید مجازات های بدنی، اختیار دارد. دادگاه های ایران با تشخیص ولی فقیه، می توانند اعمال مجازات های بدنی را به حداقل رسانده و موجب اجتناب از مسئولیت بین المللی دولت و حفظ مصالح نظام شوند

the relationship between the jurisprudential rule of prohibition of inciting hatred of religion and the governmental edicts on limiting corporal hadd punishments

the dynamism of shiite jurisprudence is in the light of the potential capacities of the government’s rule and more attention to secondary topics. the use of corporal punishments (stoning, flogging, amputation and execution) as a hadd has been considered contrary to the human rights obligations of the islamic republic of iran and has provoked reactions. the result of this research, which has been written in a descriptive analytical method, indicates that according to the jurisprudential rule of the prohibition of inciting hatred of religion and global tendencies on non imposition of corporal punishment, it is possible to limit the mentioned punishments. although the requirement of the initial edicts is the stability and irreversibility of corporal punishments, but according to the interpretive views of human rights institutions and the existing challenges, the issuance of a governmental edict based on &prohibition of inciting hatred of religion& is possible and temporarily provable, and the islamic ruler has the authority to limit corporal punishment. iranian courts, at the discretion of the supreme leader, can minimize the use of corporal punishment and avoid the international responsibility of the government and protect the interests of the system.