ماهیت شناسی اذن

«اذن» از نهادهای موثر و بنیادین در فقه و حقوق ایران است که در مورد ماهیت آن اختلاف ‏نظر وجود دارد. بیشتر پژوهش‏ها و تحقیقات فقها و حقوق‌دانان در مورد اذن، به آثار و احکام اذن برمی‏گردد و به ندرت ماهیت حقوقی آن مورد تحلیل قرار گرفته است. این مقاله با روش تحلیلی، توصیفی در پی پاسخ به این سوال است که آیا اذن یک عمل حقوقی یک طرفه(ایقاع) بوده و تحقق آن نیازمند انشاء است یا یک واقعه غیرانشایی است؟ نتایج تحقیق نشان می‏دهد در قانون مدنی، مقرره ای که ماهیت این نهاد حقوقی را مشخص کند، وجود ندارد. برخی فقها و حقوق‌دانان بر این باورند که اذن، صرفاً اباحه محض است و در زمره عقود یا ایقاعات قرار نمی گیرد. گروه دیگر معتقدند که اذن یک عمل حقوقی و ایقاع به شمار می‏آید. به نظر نگارندگان، عمل حقوقی از اراده انشایی حاصل می‏شود، ولی اراده آذن فاقد چهره انشایی است. اثری که بر اذن بار می شود نیز در نتیجه اراده آذن نیست، بلکه شارع آن را جعل می‏کند، پس  باید اذن را واقعه حقوقی دانست.

Nature of Permission

Permission is one of the most influential and fundamental institutions in Iranian jurisprudence and law, with its disagreement about its nature. Most of the jurisprudence and jurisprudence research has been done on permissible works and decrees, and its legal nature has rarely been analyzed. This descriptiveanalytical paper seeks to answer the question of whether permitting is a onesided legal act, namely, unilateral obligation, and whether its realization requires a revelation or a nonrevelation. The results of the research show that in civil law, there is no regulation that defines the nature of this legal entity. Some jurists and jurists believe that permissiveness is purely a joke and not a matter of contract or indulgence. Others believe that permitting is a legal act. Legal action comes from the will of the will, but the will of permission lacks the face of the will. The effect of the permission is not the result of the will of the announcer but the fabric of the law, so it should be considered a legal event