سیاست، پایدیا و دولت؛ امر سیاسی و بنیان بیناذهنی آن

یکی از مهم‌ترین مسائلی که در ارتباط با مفهوم دولت در طول قرن‌های متمادی مورد بررسی فیلسوفان و نظریه‌پردازان سیاست بوده‌ را باید در نسبت میان مسئله تربیت و سیاست جستجو کرد. مسئله‌ای که به یک عبارت، گره‌گاه اولیه‌ نظریه‌پردازی درباره سیاست در یونان باستان بوده‌ و هنوز اهمیّت زیادی را در پرداختن به دولت و مسائل مربوط به آن به‌خود اختصاص می‌دهد؛ تا جایی‌که هر پرسشی از چیستی دولت، سیاست و مفاهیمی که این دو با خود ایجاب می‌کنند، پرسشی است درباره کیفیات مربوط به تربیت در یک جامعه سیاسی. یا به بیان روشن‌تر، هر شکلی از سلطه سیاسی نسبت مستقیمی با ادعاهای مربوط به دخالت‌گری دولت در فرآیندهای آموزشی موجود در یک جامعه دارد. ما مقاله‌یِ خود را با توضیحی درباره چیستی سیاست و هم‌چنین نسبتی که سیاست با هر کدام از ما به‌عنوان اصلی‌ترین موضوعات خودش برقرار می‌کند آغاز خواهیم کرد. بعد از آن سعی می‌کنیم تا توضیحاتی درباره چگونگی شکل گرفتن چیزی به‌نام جماعت در ورای دولت، به‌عنوان یک بستر متشکل از مردمانی که به‌نحوی خودانگیخته گرد هم آمده‌اند و ماجرای دخالت‌گری سیاست در جهت‌دار کردن این باهم بودگی خودانگیخته در راستای فراخوانی ویژه حاکمان ارائه دهم. در بخش پایانی نشان می‌دهیم که چرا تربیت را باید مهم‌ترین عامل توجیه کننده اشکال مختلف اقتدار سیاسی و عاملی اساسی در ادعاهای دخالت‌گرانه‌ی دولت در زندگی روزمره مردم به‌حساب ‌آورد. برای آغاز کار باید این مسئله را مورد تاکید مجدد قرار دهیم که از نظر نویسنده این نوشتار، نسبتی مشخص میان سیاست و تربیت وجود دارد که مطالعه در آن در واقع مطالعه‌ای درباب ریشه‌های شکل‌گیری مفهوم سیاست در یک جماعت خواهد بود.

Politics, Paidea and the State: The Political andIts Inter-Subjectiv Foundtion

For centuries one of the most important issues studied by philosophers and political theorists relating to the concept of state should be investigated in relation with the matter of education and politics. This issue has been, in a way, the first theoretical conjuncture regarding the politics in the ancient Greek, and studying state and related issued is still of much importance this is up to the point which every question regarding the quiddity of state, politics, and concepts where these notions necessitate is the question on the qualities related to the education in a political society. In another words, every form of political dominance is directly related to the claims regarding state’s intervention in existing educational procedures in a society. I begin this article by an explanation on the quiddity of politics and also the relationship of politics to each one of us as its main subjects. Accordingly, I will try to explain the way what is known as community beyond the state is formed, as bedrock consisted of, in a way, spontaneous people, and the intervention of politics to orient this spontaneous being togetherness regarding authorities special recalling. At the end of this article, I will explain that why we should consider education as the most justifying factor of different forms of political authority, and a main factor in interventionist claims of the state in public daily life. This article is a discussion on political ontology which investigates the way ontological coordinates of politics take shape. The latter claim should be studied in relation to which relationship the authors of this article make between the meaning and politics. In a more accurate way for us, and regarding Edmund Husserl’s literature, meaning is politics objectivity. A space where everything in it, everything becomes political, is at last the meaning. It’s the very point where the study of power becomes a subordinate study. In order to explain this issue, we have provided a detailed discussion on political ontology of Carl Schmitt, Chantal Mouffe and Jacques Lacan. We hope this study can identify motif (origins) of the concept of the political, and after the conclusion it can show how education, fantasy in Zizek’s reading of Lacan, can provide the bedrock for special horizontal facilities in order to uncover the world, meaning in Husserl’s words, and through which it provides the antagonism (in Schmitt and Mouffe’s words). Through the use of possibility of shaping an intersubjective and spontaneous understanding through the reductive actions of pure egos to the world (Husserl), we were interested to show that there is a form of being among eachotherness regarding the meaning that the main invigorator of antagonist identities in intersubjectivity is imaginable without state’s intervention and politics. In this regard we’ve tried to consider the politics an objective issue (in a Hegelian sense) that takes the place of an external intervener confronting the reductive spontaneousness of the intersubjectivity.