مناسبات دولت و جامعه مصر در عصر جهانی‌شدن از 1980 تا 2010

تا قبل از انقلاب 2011، پژوهشگران مناسبات دولت و جامعه مصر را در عصر جهانی‌شدن تهی از تاثیر‌گذاری ارزیابی می‌کردند و هرگونه تغییر و تحول را غیر‌ممکن می دانستند، اما جنبش های مردمی در خاورمیانه و سقوط آسان حکومت‌ها نشان داد، رابطه دولت و جامعه منفعلانه نبوده است. این پژوهش با تمرکز بر این پرسش‌ها که «چرا و چگونه رابطه دولت جامعه در مصر که بر هژمونی اقتدارگرایی مبتنی بوده است، دچار گسست و بحران شد؟ و نیز نحوه مواجهه دولت با تغییر و تحول جامعه مدنی چگونه بوده است؟» می‌کوشد روابط دولت و جامعه را بازبینی کند. یافته های پژوهش نشان می دهد، اگرچه نحوه مواجهه دولت با جهانی شدن ناقص و تقلیل‌گرایانه بوده است، اما کاهش کنترل دولت بر اقتصاد، کاهش خدمات به جامعه و افزایش بحران‌های نابرابری، شکاف طبقاتی، بیکاری و تورم را سبب شده است. از‌ دست‌رفتن عوامل هژمونی دولت به پیدایش سوژه‌های سیاسی ناراضی و طغیان گر منجر شد و دولت در برابر این وضعیت بر کارکردهای سرکوب‌گرایانه، غیرایدئولوژیک و غیردموکراتیک خود اصرار ورزید. دولت با ضعف در بازتولید قدرت خود در جامعه مدنی و ناتوانی در درک تغییر شاکله حسی و رفتاری سوژه در مواجهه با جنبش آنی مردم شکست خورد و نیروهای اجتماعی سیاسی جامعه با کمک امکانات رسانه ای جدید، حکومت را برکنار کردند.

State–Society Relations in Egypt in the Age of Globalization (1980–2010)

Prior to the 2011 Egyptian revolution, scholars would assess the state–society relations in Egypt in the age of globalization as ineffective, considering any change impossible. However, popular movements in the Middle East and the easy collapse of state indicated that the state–society relation was not passive. In an attempt to reexamine state–society relations, this research focuses on why and how the state–society relations in Egypt, which had been based on authoritarian hegemony, underwent rupture and crisis. Moreover, it tries to explain how the state has managed to deal with the transformation of civil society. The findings show that despite the state’s incomplete and reductionist approach to globalization, the decrease in the state control over economy, in public services and the increase in inequality crisis all have led to class divisions, unemployment, and inflation. The loss of the elements integral to state hegemony led to the emergence of discontented and insurgent political subjects, which made the state insist on its repressive, nonideological, and undemocratic functions. Due to the weakness in reproducing its power in civil society and the failure to realize the change in the subject’s sensibility–behavior schemata, the state failed in the face of the immediate movement of people, and emerging sociopolitical forces overthrew the state with the help of new media facilities.