تبیین رابطه احساس محرومیت نسبی با رضایتمندی سیاسی (مورد مطالعه: جوانان 18 تا 35 ساله ساکن شهر اصفهان)

برخورداری از حمایت و تداوم رضایت افراد جامعه نسبت به سیاست های داخلی و خارجی از نشانه های یک نظام سیاسی کارآمد است. جوانان به عنوان بزرگ ترین گروه جمعیتی به لحاظ ویژگی های خاص دوران جوانی نقش و اهمیت خاصی برای ثبات سیاسی یک جامعه و پویایی و نشاط آن دارند. بررسی موضوع رضایتمندی سیاسی جوانان از این نظر که این قشر همواره در تحولات سیاسی کشور ایران صاحب تاثیر بوده است، تحقیق را به شناخت و فهم رضایتمندی سیاسی جامعه ایرانی نزدیک خواهد کرد. از جمله عوامل موثر بر رضایتمندی جوانان که در نظریات مختلف از جمله نظریه محرومیت نسبی تد رابرت گر مطرح شده، میزان احساس محرومیت نسبی در جوانان یک جامعه است. هدف از انجام این پژوهش سنجش میزان تاثیر احساس محرومیت نسبی بر رضایتمندی سیاسی جوانان شهر اصفهان بوده است. این مطالعه به روش پیمایشی و توصیفی انجام شده و نمونه مورد مطالعه شامل 395 نفر از جوانان 18 تا 35 ساله شهر اصفهان بوده است که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از ابزار پرسشنامه استفاده شده و اعتبار آن به روش صوری – محتوایی و پایایی آن به کمک آماره آلفای کرونباخ سنجیده شده است. تحلیل داده ها نیز با استفاده از نرم افزارهای spss و amos صورت گرفت. فرضیه اصلی تحقیق این گونه بیان شده که با افزایش احساس محرومیت نسبی در بین جوانان رضایتمندی سیاسی آنها کاهش می یابد». یافته‌های تجربی حاکی از تائید فرضیه اصلی تحقیق در جامعه آماری است، همچنین  احساس محرومیت نسبی با رضایتمندی سیاسی همبستگی معکوس و نسبتا قوی دارد.

Investigating the Relationship between Relative Deprivation Feeling and Political Satisfaction of Youth (Case Study: 18-35 Years Old Youth in Isfahan)

Having the support and continued satisfaction of the people of the society towards domestic and foreign policies is one of the signs of an efficient political system. As the largest population group, young people have a special role and importance for the political stability of a society and its dynamism and vitality in terms of special characteristics of youth. One of the factors affecting youth satisfaction that has been proposed in various theories, including the theory of relative deprivation of the educator, is the degree of relative deprivation in the youth of a society. The purpose of writing this article is to investigate the effect of relative deprivation on the political satisfaction of the youth of Isfahan. This study was conducted by descriptive survey and the sample included 395 young people aged 18 to 35 years old in Isfahan who were selected by cluster sampling. To collect information, a questionnaire method was used, the validity of which was measured by formcontent method and its reliability was measured by Cronbach’s alpha. Data analysis was performed using SPSS software. The main hypothesis is that the feeling of relative deprivation among young people is related to their level of political satisfaction. Experimental findings show that the main hypothesis of the research is verifiable in the statistical community and the feeling of relative deprivation is inversely and relatively strongly correlated with political satisfaction.