تحول در مواجهه گفتمانی در جمهوری اسلامی ایران مواجهه پساسیاسی، آنتاگونیستی، یا آگونیستیک

هویت، تشخص و مرزبندی های گفتمانی تنها در تمایز و تفاوت های گفتمانی است که شکل می گیرد. در واقع گفتمان های مختلف یک رابطه دوسویه با یکدیگر دارند. از سویی در تمایز و تخالف با یکدیگر تهدیدکننده یکدیگر هستند و از سوی دیگر تنها در تمایز و در غیریت سازی با یکدیگر است که متمایز می شوند؛ لذا هویت بخش یکدیگر هستند. در درون فراگفتمان جمهوری اسلامی ایران نیز از ابتدای انقلاب تا کنون گفتمان ها و خرده گفتمان های متعددی حضور داشته اند. هدف این پژوهش مواجهه این گفتمان ها با یکدیگر، سنخ شناسی مواجهات گفتمانی و بررسی تحولات در رقابت ها و مواجهات گفتمانی است. در این مسیر از روش گفتمانی «لاکلا و موفه» استفاده می شود. در سنخ شناسی نیز از نظریه موفه در مورد انواع مواجهات و رقابت های گفتمانی استفاده شده است. موفه انواع مواجهات را به سه نسخه پساسیاسی، آگونیستیک و آنتاگونیستی تقسیم بندی می کند. یافته های مقاله نشان می دهد که در میان گفتمان های درون جمهوری اسلامی از دهه شصت تا کنون هر سه نوع مواجهه وجود داشته است که مواجهه پساسیاسی در دهه 60، مواجهه اگونیستیک در دهه  70، و مواجهه آنتاگونیستی در دهه 80  غلبه داشته است.

Chenge in Discourse Facing in the Islamic Republic of Iran

Identity, and discursive boundaries are only in the distinction and discursive differences that are formed. In fact, different discourses have a twoway relationship. On the one hand, in differentiation with each other is threatening, and on the other hand, they are distinguished only in the differentiation of each other, and hence the identity of each other. Within the framework of our discussion, the Islamic Republic of Iran has been involved in numerous discourses since the beginning of the revolution. The encounter of these discourses with each other, the typology of discursive encounters, and the study of developments in discourse competitions and objections are the purpose of this research. In this way, the Lacla and Mouffe discourse method is used. In typology, Mouffe’s theory has also been used for all types of encounters and discursive competitions. Mufa divides the types of exposures into three versions of postinjury, agonistic, and antagonistic. Using the method and the theory, we find that among the discourses within the Islamic republic from the sixties until now, there have been three types of encounters. With the explanation that the postcommunist confrontation in the 1960s, the agostristic encounter in the 1970s, and the antagonistic encounter in the 1980s, has prevailed