اثربخشی روان درمانی مثبت‌گرا بر تحمل پریشانی و کیفیت زندگی بیماران قلبی- عروقی

مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی روان درمانی مثبت گرا بر تحمل پریشانی و کیفیت زندگی بیماران قلبی- عروقی انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری سه ماه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران قلبی- عروقی بودند که به بیمارستان قلب شهر بندر ماهشهر در نیمه دوم سال 1402 مراجعه کرده بودند؛ 32 بیمار به روش هدفمند پس از کسب معیارهای ورود به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (16 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس تحمل پریشانی (dts-15؛ سیمونز و گاهر، 2005) و مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (whoqol؛ گروه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، 1998) استفاده شد. برنامه درمانی شامل 12 جلسه 60 دقیقه ای بود که به صورت فردی هر هفته یک جلسه در طول سه ماه برای اعضای گروه مداخله برگزار شد. به منظور تحلیل داده ها از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد بین گروه‌ها بین پیش آزمون، پس‌آزمون و پیگیری تحمل پریشانی و کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود داشت (0.05>p) و روان درمانی مثبت گرا دارای ماندگاری اثر در دوره پیگیری بود (0.05>p). در مجموع می توان نتیجه گرفت که درمانی مثبت گرا یک درمان موثر بر بهبود تحمل پریشانی و کیفیت زندگی در بیماران قلبی- عروقی بوده است.

the effectiveness of positive psychotherapy on distress tolerance and quality of life in cardiovascular patients

this study was conducted to determine the effectiveness of positive psychotherapy on distress tolerance and quality of life of cardiovascular patients. the present study was a quasi-experimental study with a pre-test-post-test design and a control group with a three-month follow-up period. the statistical population of the study included all cardiovascular patients who had been referred to the bandar-e mahshahr heart hospital in the second half of 2024; 32 patients were randomly assigned to two experimental groups (n=16) and control groups (n=16) after meeting the inclusion criteria. the distress tolerance scale (dts-15; simons & gaher, 2005) and the world health organization quality of life scale (whoqol; whoqol group, 1998) were used to collect data. the treatment program consisted of twelve 60-minute sessions, which were held individually, one session per week, for three months for the intervention group members. repeated-measures analysis of variance was used to analyze the data. the results showed that there was a significant difference between the groups between pre-test, post-test, and follow-up in distress tolerance and quality of life (p<0.05) and positive psychotherapy had a lasting effect during the follow-up period (p<0.05). overall, it can be concluded that positive psychotherapy was an effective treatment for improving distress tolerance and quality of life in cardiovascular patients.