اثربخشی معنا درمانی بر خودکارآمدی و درگیری تحصیلی در دانش آموزان افسرده مقطع متوسطه

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی معنا درمانی بر خودکارآمدی و درگیری تحصیلی در دانش آموزان افسرده مقطع متوسطه انجام گردید. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان افسرده دبیرستان‌های دخترانه دوره متوسطه شهر خمین در سال تحصیلی 1400-1401 بودند. 30 نفر، به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب به صورت تصادفی در 2 گروه 15 نفری (گروه آزمایش و گواه) جایگذاری شدند. از مقیاس خودکارآمدی عمومی (gse، شرر و همکاران، 1982) و مقیاس درگیری تحصیلی (aes، زرنگ، 1391) و همچنین پروتکل 12 جلسه ای (هر هفته یک جلسه 90 دقیقه) معنا درمانی هوتزل (2002) برای مداخله استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که تفاوت بین مرحله پیش‌آزمون و پس آزمون خودکارآمدی (0.001>p) و پیش آزمون پیگیری (0.001>p) معنادار بود. همچنین تفاوت بین مرحله پیش‌آزمون و پس آزمون درگیری تحصیلی (0.001>p) و پیش آزمون پیگیری (0.001>p) معنادار بود که نشان دهنده اثربخشی مداخله پژوهش در این متغیرها است؛ بنابراین با استفاده از معنا درمانی می توان به افزایش خودکارآمدی و درگیری تحصیلی در دانش آموزان افسرده کمک شایانی کرد.

the effectiveness of meaning therapy on self-efficacy and academic engagement in depressed high school students

this study aimed to determine the effectiveness of meaning therapy on self-efficacy and academic engagement in depressed high school students. the research method employed was semi-experimental with a pre-test-post-test design and a control group, including a three-month follow-up period. the statistical population comprised all depressed students in girls’ high schools in khomein city during the academic year 2021-2022. a sample of 30 individuals was randomly selected, with 15 in each group (experimental and control group) using the purposeful sampling method. for the intervention, the general self-efficacy scale (gse, scherer et al., 1982), the academic engagement scale (aes, zerang, 2012), and a 12-session protocol (one 90-minute session per week) of hotzel (2002) meaning therapy were utilized. data analysis was conducted using analysis of variance with repeated measurements. the results indicated a significant difference between the pre-test and post-test stages of self-efficacy (p<0.001) and the follow-up pre-test (p<0.001). similarly, a significant difference was observed between the pre-test and post-test stages of academic engagement (p<0.001) and the follow-up pre-test (p<0.001), highlighting the effectiveness of the intervention. therefore, the use of meaning therapy can contribute to an increase in self-efficacy and academic engagement in depressed students.