اثربخشی آموزش خودتنظیمی بر بهزیستی روان شناختی و مشارکت اجتماعی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش خودتنظیمی بر بهزیستی روان شناختی و مشارکت اجتماعی دانش آموزان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی ﺑﺎ ﻃﺮح ﭘﻴﺶآزﻣﻮن_ﭘﺲآزﻣﻮن و ﮔﺮوه ﻛﻨﺘﺮل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان قاینات در سال تحصیلی 1401 -1402 بود. حجم نمونه پژوهش شامل 36 دانش آموز دختر بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه گمارده شدند (هر گروه 18 نفر). ابزار پژوهش شامل پرسشنامه مشارکت اجتماعی (cpq) سهرابی و همکاران (1389) و مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف  فرم کوتاه (rspwb-sf) ریف (2002) بود. گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد، اما  گروه آزمایش پژوهش مداخله خودتنظیمی را در طول هفت جلسه (در هفت جلسه نود دقیقه ای و هرهفته یک جلسه) دریافت کرد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. یافته ها نشان داد که با کنترل پیش آزمون بین میانگین پس آزمون هر شش مولفه بهزیستی روان شناختی (پذیرش خود، روابط مثبت با دیگران، خودمختاری، تسلط بر محیط، زندگی هدفمند و رشد فردی) و متغیر مشارکت اجتماعی در دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معنادری در سطح 0/01 وجود داشت. نتایج نشان داد که آموزش خودتنظیمی، احتمالا درمان کارآمدی برای بهبود بهزیستی روان شناختی و مشارکت اجتماعی در دانش آموزان است.

effectiveness of self-regulation training on the psychological wellbeing and social participation of students

the purpose of the present study was to determine the effectiveness of self-regulation training on the psychological well-being and social participation of students. the research method was semi-experimental with a pre-test-post-test design and a control group. the statistical population included the sixth-grade students of qaenat city in the academic year 2022-2023. the sample size of the research included 36 female students who were selected by available sampling method and randomly assigned to two groups (18 people in each group). the research tools included the social participation questionnaire (cpq) by sohrabi et al. (2009) and the riff psychological well-being scale short form (rspwb-sf) by riff (2002). the control group did not receive any intervention, but the experimental group received self-regulation intervention during seven sessions (in seven ninety-minute sessions and one session each week). multivariate covariance analysis was used to analyze the data. the findings showed that by controlling the pre-test between the post-test average of all six components of psychological well-being (self-acceptance, positive relationships with others, autonomy, mastery of the environment, purposeful life, and personal growth) and the variable of social participation in two experimental groups there was a significant difference control at the 0.01 level. the results showed that self-regulation training is probably an effective treatment for improving psychological well-being and social participation in students.