مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان هیجان‌مدار بر خودپنداره بدنی و تحمل پریشانی زنان مبتلا به بیماری کرونر قلبی

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان هیجان‌مدار بر خودپنداره بدنی و تحمل پریشانی زنان مبتلا به بیماری کرونر قلبی بود. پژوهش حاضر نبمه ‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری تمامی زنان مبتلا به بیماری کرونر قلبی مراجعه‌کننده به مرکز تخصصی بیمارستان شهید لواسانی تهران در تابستان سال 1400 بودند که به روش داوطلبانه 45 نفر انتخاب و به صورت تصادفی دردو گروه آزمایش و گواه جایگذاری شدند. از پرسشنامه های خودپنداره بدنی مارش و همکاران (1994،psdq) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (dts، 2005) استفاده شد. گروه آزمایش اول در ده جلسه 90 دقیقه‌ای و گروه آزمایش دوم در 9 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت مداخله قرار گرفتند. جهت تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد بین گروه‌ها در پس آزمون و پیگیری خودپنداره بدنی و تحمل پریشانی تفاوت معناداری وجود دارد (p>0.05). نتایج نشان داد درمان شناختی رفتاری بر تحمل پریشانی اثربخش تر بود و بین دو درمان در خودپنداره بدنی تفاوت معنادار مشاهده نشد (p>0.05). در نتیجه به دلیل تاثیر بیشتری که درمان شناختی رفتاری برتحمل پریشانی دارد می‌تواند به تنهایی و یا با درمان مکمل در تحمل پریشانی در زنان مبتلا به بیماری عروق کرونر موثر باشد.

comparison of the effectiveness of cognitive behavioral therapy and emotion-oriented therapy on physical self-concept and distress tolerance of women with coronary heart disease

the purpose of this study was to compare the effectiveness of cognitive behavioral therapy and emotion-oriented therapy on physical self-concept and distress tolerance of women with coronary heart disease. the present study was an experimental study with a pre-test-post-test design with a control group and a two-month follow-up period. the statistical population was all women with coronary heart disease who were referred to the specialized center of shahid lavasani hospital in tehran in the summer of 1400. 45 people were selected voluntarily and randomly assigned to two experimental and control groups. body self-concept questionnaires of marsh et al. (psdq, 1994) and distress tolerance of simmons and gaher (dts, 2005) were used. the first experimental group underwent intervention in ten 90-minute sessions and the second experimental group underwent intervention in nine 90-minute sessions. repeated measurement analysis of variance test was used to analyze the data. the results showed that there is a significant difference between the groups in the post-test and follow-up of physical self-concept and distress tolerance (p>0.05). the results showed that cognitive behavioral therapy was more effective in distress tolerance and no significant difference was observed between the two treatments in body self-concept (p>0.05). as a result due to the greater effect that cognitive behavioral therapy has on distress tolerance, it can be effective alone or with complementary treatment in distress tolerance in women with coronary artery disease.