اثربخشی رویکرد هیجان‌مدار بر تحمل پریشانی و تنظیم شناختی هیجان در زنان متاهل

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رویکرد هیجان‌مدار بر تحمل پریشانی و تنظیم شناختی هیجان در زنان متاهل بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه گواه با دوره پیگیری یک‌ماهه بود. جامعه‌آماری شامل تمامی زنان متاهل که از نیمه اول خرداد تا پایان مرداد ماه سال 1401 به مراکز سلامت و بهداشت شهر کرج  مراجعه کرده بودند؛ که 35 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 10جلسه (60-70دقیقه‌ای) تحت آموزش رویکرد هیجان‌مدار قرار گرفتند، در حالی که گروه گواه آموزش و مداخله‌ای دریافت نکردند. از مقیاس تحمل پریشانی (dts، سیمونز و گاهر، 2005) و پرسشنامه راهبردهای تنظیم شناختی هیجان (cerq، گارنفسکی و همکاران، 2006) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر جهت تحلیل داده‌ها استفاده شد. یافته‌ها نشان داد رویکرد هیجان‌مدار در افزایش تحمل پریشانی در مراحل پس‌آزمون و پیگیری موثر بود (p<0.001). همچنین رویکرد هیجان‌مدار در افزایش و بهبود تنظیم هیجان سازش یافته و کاهش تنظیم هیجان سازش نایافته در مراحل پس‌آزمون و پیگیری موثر بود (p<0.001). با توجه به یافته‌ها می‌توان بیان کرد که اثربخشی رویکرد هیجان‌مدار در افزایش تحمل پریشانی و بهبود تنظیم شناختی هیجان (افزایش تنظیم هیجان سازش یافته و کاهش تنظیم هیجان سازش نایافته) موثر بوده است.

the effectiveness of the emotion-oriented approach on distress tolerance and cognitive emotion regulation of married women

the present study investigates the effectiveness of the emotion-oriented approach on distress tolerance and cognitive emotion regulation of married women. the method of study was a quasi-experimental type with a pre-test-post-test design with a control group and a one-month follow-up. the statistical population of the study included all married women referred to karaj health centers from the first half of june to the end of august 2022. in this regard, 35 people were selected using the convenience sampling method. they were randomly assigned to two experimental and control groups. the experimental group received emotion-oriented approach training for ten sessions (60-70 minutes). however, the control group did not receive any training or intervention. distress tolerance scale (dts, simons & gaher’s, 2005) and cognitive emotion regulation strategies questionnaire (cerq, garnefski et al., 2006) were used to collect data. the emotion-oriented approach increases distress tolerance in the post-test and follow-up phases (p<0.001). also, it was effective in increasing and improving adaptive emotion regulation and reducing maladaptive emotion regulation in the post-test and follow-up phases (p<0.001) based on the results, it can be stated that investigating the emotion-oriented approach increases distress tolerance and improves cognitive emotion regulation (increasing adaptive emotional regulation and reducing maladaptive emotional regulation).