اثربخشی درمان‌ چشم انداز زمان بر خودپنداشت‌بدنی و درماندگی روان‌شناختی در زنان یائسه

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان‌چشم‌انداز زمان بر خودپنداشت‌بدنی و درماندگی‌روان‌شناختی در زنان یائسه انجام گردید. این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تمامی زنان یائسه مراجعه کننده به مراکز بهداشتی-درمانی شهر مشگین‌شهر در نیمه دوم سال 1401 بودند که از این تعداد 35 نفر به روش نمونه‌گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (18 نفر) و گواه (17 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایشی به مدت 6 هفته در جلسات 90 دقیقه‌ای درمان چشم‌انداز‌ زمانی زیمباردو (2012) شرکت کردند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه خودتوصیف‌گری بدنی (psdq، مارش، 1996) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (dass، لاوبیوند و لاوبیوند، 1995) استفاده شد. داده‌های جمع‌آوری شده با آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که با کنترل اثر پیش‌آزمون بین میانگین پس آزمون خودپنداشت‌بدنی و درماندگی روان‌شناختی در دو گروه درمان‌چشم انداز زمانی و گواه تفاوت معناداری در سطح 0.01 وجود دارد. می‌توان نتیجه گرفت که درمان‌چشم انداز زمای می‌تواند بر افزایش خودپنداشت‌بدنی و کاهش درماندگی روان‌شناختی در زنان یائسه موثر باشد.

the effectiveness of time perspective therapy on physical self-concept and psychological helplessness in postmenopausal women

the present study aimed to determine the effectiveness of time perspective therapy on physical self-concept and psychological helplessness in postmenopausal women. this study was semi-experimental with a pre-test and post-test design with a control group. the statistical population was all postmenopausal women who were referred to the health-treatment centers of meshgin shahr in the second half of 2022, of which 36 people were selected as a sample using the available sampling method and were randomly divided into two groups of test (n 18) and control (n17). the experimental group participated in 90-minute sessions of zimbardo’s time perspective therapy (2012) for 6 weeks. marsh’s (1996) physical self-description questionnaire (psdq) and the depression, anxiety, and stress scale (dass) (laubiond and laubiond, 1995) were used to collect data. the collected data were analyzed by multivariate analysis of variance test. the findings showed that by controlling the effect of the pre-test, there is a significant difference between the post-test mean of physical self-concept and psychological helplessness in the two groups of time perspective therapy and control at the level of 0.01. it can be concluded that time perspective therapy can effectively increase physical self-esteem and reduce psychological helplessness in postmenopausal women.