پیش ‌بینی رفتارهای پرخطر بر اساس روابط والد- فرزند با میانجی‌گری ذهن آگاهی در نوجوانان پسر

این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی ذهن آگاهی در رابطه بین کیفیت روابط والد-فرزند و رفتارهای پرخطر در نوجوانان پسر انجام شد. روش پژوهش توصیفی- همبستگی از نوع مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش کلیه نوجوانان پسر دوره اول و دوم متوسطه مدارس دولتی رشت در سال تحصیلی 1401-1402 بودند که تعداد 215 نفر، به شیوه نمونه‌گیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایران (iars) علی زاده محمدی و احمدآبادی (1387)، مقیاس ارزیابی رابطه والد– فرزند (pcrs) مارک و همکاران (1983)، و فرم کوتاه پرسشنامه ذهن آگاهی فرایبورگ (fmi-sf) والش و همکاران (2006) بودند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش تحلیل معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد که اثر مستقیم کیفیت ارتباط با پدر و مادر بر رفتارهای پرخطر و ذهن آگاهی معنادار بود؛ نتایج دیگری نشان داد که اثر مستقیم ذهن آگاهی بر رفتارهای پرخطر معنادار بود (0.05>p). همچنین مشخص شد نقش میانجی ذهن آگاهی بین کیفیت روابط پدر و مادر بر رفتارهای پرخطر معنادار بود (0.05>p)؛ در واقع متغیر ذهن آگاهی بین کیفیت روابط والد-فرزند و رفتارهای پرخطر نقش میانجی جزئی دارد.  مدل پیشنهادی پژوهش از برازش قابل قبولی برخوردار بود. بر این اساس می‌توان نتیجه گرفت که کیفیت تعامل والد- فرزند می‌تواند منجر به افزایش ذهن‌اگاهی در نوجوانان شده و در نتیجه به عنوان یک عامل محافظتی در برابر رفتارهای پرخطر در نظر گرفته شود.

predicting risky behaviors based on parent-child relationships with the mediation of mindfulness in male adolescents

this research was conducted with the aim of investigating the mediating role of mindfulness in the relationship between the quality of parent-child relationships and risky behaviors in male adolescents. the descriptive-correlational research method was structural equation modeling. the statistical population of the research was all the male adolescents in the first and second year of public schools in rasht in the academic year 1401-1402, 215 of whom were selected by non-random sampling method. the research tools were the iranian adolescent risk scale (iars) by alizadeh mohammadi and ahmadabadi (2007), the parent-child relationship assessment scale (pcrs) by mark et al. (1983) and the freiburg mindfulness questionnaire (fmi-sf) by walach et al (2006). the structural equation analysis method was used to analyze the data. the results showed that the direct effect of the quality of communication with parents on high-risk behaviors and mindfulness was significant; other results showed that the direct effect of mindfulness on risky behaviors was significant (p<0.05). it was also found that the mediating role of mindfulness between the quality of father-mother relationships on high-risk behaviors was significant (p<0.05); in fact, the variable of mindfulness plays a partial mediating role between the quality of parent-child relationships and risky behaviors. the proposed research model had an acceptable fit. based on this, it can be concluded that the quality of parent-child interaction can lead to an increase in self-awareness in teenagers, and as a result, it can be considered a protective factor against high-risk behaviors.