اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری بر تحمل آشفتگی و ابعاد فراهیجانی منفی بیماران زن مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری بر تحمل‌ آشفتگی و ابعاد فراهیجانی منفی بیماران زن مبتلابه بیماری مولتیپل اسکلروزیس بود. این پژوهش ازنوع نیمه آزمایشی باطرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه کنترل با مرحله پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری بیماران زن مبتلابه مولتیپل اسکلروزیس بود که جهت استفاده از خدمات سازمان بهزیستی به گروه تشخیص معلولیت سازمان بهزیستی تهران در سه ماه سوم سال 1400 مراجعه کرده بودند. نمونه آماری شامل 30 نفر از این زنان بود که به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی به دو گروه گواه و آزمایش (هرگروه 15 نفر) قرارگرفتند. گروه مداخله درمان فعال سازی رفتاری را طی 8 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای یکبار دریافت کردند. داده ها بااستفاده از مقیاس تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر (2005)(dts) و فراهیجان میتمانسگروبر و همکاران (2009)(mes) جمع آوری و به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد اثراصلی گروه برای تحمل آشفتگی (f=95/4, ƞ^2=/741) و برای فراهیجان منفی (f=13/9, ƞ^2=/415) معنادار هستند؛ یعنی دو گروه ازنظر میانگین تحمل آشفتگی و فراهیجان منفی تفاوت معناداری وجود دارد. در متغیر تحمل آشفتگی اثر اصلی سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری (f=14/5, ƞ^2=/367) متفاوتند. در متغیر فراهیجان منفی نیز اثراصلی سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری (f=7/37, ƞ^2=/275) معنادار و با ماندگاری اثر گزارش شد (0/05>p)؛ اندازه اثر نیز نشان از تاثیر و 63/4 درصد مداخله برافزایش تحمل آشفتگی و کاهش فراهیجان منفی دارد. نتیجه گیری می شود این مداخله توانست تحمل آشفتگی را افزایش و فراهیجان منفی را کاهش دهد.

the effectiveness of behavioral activation therapy on disturbance tolerance and negative hyperemotional dimensions of female patients with multiple sclerosis

the aim of this study was to determine the effectiveness of behavioral activation therapy on disturbance tolerance and negative hyperemotional dimensions of female patients with multiple sclerosis. the research was semi-experimental with pre-test, post-test, and control group with a two-month follow-up. the population of female patients with multiple sclerosis. the sample consisted of 30 of these women who were purposefully selected and randomly assigned to two control and experimental groups (15 people in each group). the intervention group received behavioral activation therapy during 8 sessions of 90 minutes once a week. the data were collected with simmons’s (2005) disturbance tolerance scale (dts) and meta-emotional mitmansgruber (2009) (mes) and analyzed by repeated measurement method. the results showed that the main effects of the group are significant for tolerance of confusion and negative overexcitement; that is, the two groups differ in terms of the average tolerance of disturbance and negative overexcitement. the main effect of disturbance tolerance is three stages: pre-test, post-test, and follow-up. in negative emotions, the main effect of the three stages of pre-test, post-test, and follow-up was reported as significant and lasting (p<0.05); the size of the effect also shows the effect of 63.4 percent of the intervention on increasing the tolerance of disturbance and reducing negative overexcitement. it can be concluded that this intervention was able to increase tolerance of disturbance and reduce negative overexcitement.