مدل‌یابی علی خشونت خانگی بر اساس صمیمیت زناشویی، مهارگری و تعارض زناشویی

پژوهش حاضر با هدف مدل‌یابی علی خشونت خانگی بر اساس صمیمیت زناشویی، مهارگری و تعارض زناشویی انجام شد. روش پژوهش توصیفی همبستگی از نوع مدل‌یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی زوج‌های درگیر خشونت خانگی شهر شیراز در سال‌های 1399 تا 1400 است که در بازه زمانی حداقل 6 ماه و حداکثر 18 ماه از خشونت خانگی علیه زنان این زوجین گذشته را تشکیل دادند که از میان آن‌ها و به صورت در دسترس222 زوج انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل 4 پرسشنامه برای هر زوج بود که پرسشنامه خشونت خانگی محسنی تبریزی و همکاران (dvq) (1391) توسط زنان و پرسشنامه‌های تعارضات زناشویی ثنایی (mcq) (1379)، مهارگری زناشویی امینی و همکاران (miq) (1396) و صمیمیت زناشویی باگاروزی (minq) (2001) توسط همسران آن‌ها تکمیل شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از مدلیابی معادلات ساختاری انجام شد. نتایج حاکی از برازش مدل کلی پژوهش با داده‌های تجربی بود. یافته‌ها نشان داد که مهارگری زناشویی و تعارض زناشویی هم به صورت مستقیم و هم بصورت غیرمستقیم از طریق صمیمیت زناشویی، خشونت خانگی را پیش‌بینی می‌کنند (0/01>p). از یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت که مهارگری زناشویی و تعارض زناشویی نقش کلیدی در پیش‌بینی خشونت خانگی دارند و توجه بیشتر کلینیک‌های مشاوره و رواندرمانی به این متغیر‌ها در کاهش خشونت خانگی ضروری بنظر می‌رسد.

Causal modeling of domestic violence based on marital intimacy, inhibition and marital conflict

The present study was conducted with the aim of modeling the causality of domestic violence based on marital intimacy, restraint, and marital conflict. The method of descriptive correlational research was structural equation modeling. The statistical population of this research includes all the couples involved in domestic violence in Shiraz city in the years 2020 to 2021, who have experienced domestic violence against their women in a period of at least 6 months and at most 18 months. 222 couples were selected. 4 questionnaires were considered for each couple, the domestic violence questionnaire by Mohseni Tabrizi et al. (2013) by women and the questionnaires on marital conflicts by Thanai (2016), marital mediation by Amini et al. (2016) and Marital Intimacy by Bagaroozi (2001) by husbands. They were completed. Data analysis was done using structural equation modeling. The results indicated the fit of the general research model with the experimental data. The findings showed that marital inhibition and marital conflict predict domestic violence both directly and indirectly through marital intimacy (p<0.01). From the findings, it can be concluded that marital inhibition and marital conflict play a key role in predicting domestic violence, and counseling and psychotherapy clinics should pay more attention to these variables in reducing domestic violence.