اثربخشی درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر ارتقای نشاط اجتماعی و سازگاری اجتماعی در دختران اقدام به خودکشی مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر ارتقای نشاط اجتماعی و سازگاری اجتماعی در دختران اقدام به خودکشی مراجعه‌کننده به اورژانس اجتماعی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون _ پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی دختران اقدام به خودکشی مراجعه‌کننده به اورژانس اجتماعی شهر سقز در سال 1400-1399 بود که از طریق روش نمونه‌گیری هدفمند و بر اساس معیار‌های ورود و خروج تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه‌گیری در این پژوهش پرسشنامه شادکامی اکسفورد (ohq، 2002) و سازگاری اجتماعی بل (bai، 1961) بود. گروه آزمایش تحت درمان ذهن اگاهی ویلئامز و سگال (2003) به مدت 8 جلسه 2 ساعته قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل داده‌های آماری با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر صورت گرفت. یافته‌ها نشان داد که درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر ارتقای نشاط اجتماعی (p=0/01, f=52/32) و سازگاری اجتماعی (p=0/01, f=39/71) در دختران اقدام به خودکشی مراجعه‌کننده به اورژانس اجتماعی معنادار بود و نتایج حاکی از ماندگاری درمان در دوره پیگیری بود (0/01=p). بر اساس نتایج پژوهش می‌توان گفت درمان ذهن آگاهی روش مناسبی برای ارتقای نشاط اجتماعی و سازگاری اجتماعی در دختران اقدام به خودکشی مراجعه است.

the effectiveness of mindfulness-based therapy on promoting social vitality and social adjustment in suicidal girls referred to social emergency

the present study was conducted with the aim of determining the effectiveness of mindfulness-based therapy in promoting social vitality and social adjustment in suicidal girls referred to as social emergencies. the research method was semi-experimental with a pre-test and post-test design with a control group and a three-month follow-up. the statistical population included all the girls who tried to commit suicide who referred to the social emergency of saqqez city in 2020-2021, and through the purposeful sampling method and based on the entry and exit criteria, 30 people were selected and randomly divided into two groups of 15 people. the test and evidence were replaced. the measurement tool in this research was the oxford happiness questionnaire (2002) and bell’s social adjustment questionnaire (1961). the experimental group underwent williams and segal’s (2003) mindfulness therapy for 8 2-hour sessions, and the control group did not receive any intervention. statistical data analysis was done using repeated measure analysis of variance. the findings showed that the treatment based on mindfulness improves social vitality (f=52.32, p=0.01) and social adjustment (f=39.71, p=0.01) in suicidal girls referred to as social emergency. it was significant and the results indicated the durability of the treatment in the follow-up period (p=0.01). based on the results of the research, it can be said that mindfulness therapy is a suitable method for promoting social vitality and social adjustment in girls who attempt to commit suicide.